het zuiden

Mijn broer moest naar Maastricht en ik ging mee om verliefd te worden op de stad en de mensen. Ik had een afspraak met K die ik alleen maar via de mail ken, maar op het moment dat we elkaar begroetten wist ik het al. Dit wordt fijn. 
Dat werd het. En niet alleen omdat K door de koffiezaak riep dat er geen alcohol werd geschonken, alsof hij daar persoonlijk verantwoordelijk voor was en nu plotseling spijt kreeg van die beslissing. Maar ik vond koffie om half twee niet verkeerd. 
Na de koffie liepen we over de brug naar de andere kant van de stad naar een plek waar we dan wel alcoholisch konden verblijven. 
Nadat hij me had meegenomen naar de prachtige Dominicanen, ging hij aan het werk en liet mij de stad. 
In de gang van St. Servaas waarschuwde de baliemedewerker dat de kerk bijna ging sluiten, of ik het nog wel de moeite vond. Ik dacht: zo'n kerk 'doe' ik wel in een kwartiertje, om vervolgens keihard op mijn lompe Randstedelijke haast gewezen te worden. De kerk zou over vijftig minuten sluiten. 
Door de zware deur klonk een koor. Ik durfde niet te storen, liep weer terug. Maar het was juist de bedoeling dat ik naar binnen ging, en storen kon niet. 
Dat moest ik onthouden. 
De deur ging geluidloos open, en ik liep door de zijbeuk naar achteren en liet de muziek zich over mij ontfermen. Vijf mannen zongen Kyrie eleison. Helemaal voor mij alleen.