De berichtenreeks met mijn huurster leek oneindig. Normaal hebben mensen 2 à 3 mailtjes nodig, deze vrouw wilde precies dat weten wat gewoon allemaal op de website te vinden is.
Op een gegeven moment mailde ze of ik adressen had van vintage kleding. Ze hield er namelijk van om gekke foto's te maken in tweedehands avondjurken.
Sommige dingen wil je liever niet weten. En toen ging ik me toch afvragen wat zij onder crazy verstond. En of dat tweedehands nog ergens aan bijdroeg. Ze was niet armlastig.
Daarna moest er een adres van een bootverhuur komen, want dan konden die crazy pics op een boot genomen worden. De commercial ones vond ze te duur, maar de link die ik stuurde met goedkopere huurboten, was ook niet goed, er moest een kapitein bij.
Sommige dingen wil je liever niet...
Toen kwam de dag van aankomst. Of ze spullen konden afleveren en daarna de auto wegbrengen. Dat kon. Toen stond ze in de file. Geen probleem. Toen wilde ze weten of ze met de auto de straat in kon rijden. Dat kon. Toen wilde ze weten wat het adres was. Had ze allang. Of een boot überhaupt een adres had, dat ze toch eerst naar de auto-verhuur ging...
Ik wist dus wat te verwachten. Maar toch niet helemaal.
Ze kwam om drie uur binnen en liep linea recta naar de fles oude Jenever die ik voor gasten heb staan om van te proeven, schonk de twee glaasjes in die er naast stonden, en plofte neer op de bank.
De toon was gezet.
Ze keek naar de ansichtkaart van mijn boek. Of ik schrijver was. Ja? Nou, zij ook. Ze had net vorige week een boek gepubliceerd, voor mannen van middelbare leeftijd die moeite hadden met seks. Daar had zij iets voor. Variant op viagra, maar totaal niet gevaarlijk, nee, zelfs goed. Ze was namelijk arts. Zij wist precies hoe het zat.
Ik dacht : deze vrouw weet veel te veel voor haar verstand. En: als jij arts bent, ben ik Einstein.
Haar veel jongere tamelijk onhandige, onooglijke man van 2 meter, zat er glimlachend bij. Dubbelgevouwen in een van mijn veel te kleine leren stoeltjes keek hij afwisselend naar haar en mij door zijn brillenglazen van plus tien.
Haar blik viel op de naakte vrouw aan mijn muur.
O, en of ik misschien een vriendin had die ze zou betalen om met ze mee te gaan naar een live seksshow.
Ik kon niet zo snel iemand verzinnen.
Ja, ze wist wel dat het vreselijke toeristenshit was, maar zij hield er nou eenmaal van.
Dat vond ik allemaal prima, maar kreeg de beelden van groepsseksende mensen op mijn boot niet uit mijn hoofd, en dacht daarna wel even aan mijn net geschilderde muren.
De dag van uitchecken kreeg ik een sms. Zij gingen uit om roomboter te kopen. Wat ik deed met die van mij. Bewaren of weggooien?
Ik dacht: roomboter die gebruikt is door weet ik veel wie voor weet ik veel wat... ze mag hem hebben.
Op een gegeven moment mailde ze of ik adressen had van vintage kleding. Ze hield er namelijk van om gekke foto's te maken in tweedehands avondjurken.
Sommige dingen wil je liever niet weten. En toen ging ik me toch afvragen wat zij onder crazy verstond. En of dat tweedehands nog ergens aan bijdroeg. Ze was niet armlastig.
Daarna moest er een adres van een bootverhuur komen, want dan konden die crazy pics op een boot genomen worden. De commercial ones vond ze te duur, maar de link die ik stuurde met goedkopere huurboten, was ook niet goed, er moest een kapitein bij.
Sommige dingen wil je liever niet...
Toen kwam de dag van aankomst. Of ze spullen konden afleveren en daarna de auto wegbrengen. Dat kon. Toen stond ze in de file. Geen probleem. Toen wilde ze weten of ze met de auto de straat in kon rijden. Dat kon. Toen wilde ze weten wat het adres was. Had ze allang. Of een boot überhaupt een adres had, dat ze toch eerst naar de auto-verhuur ging...
Ik wist dus wat te verwachten. Maar toch niet helemaal.
Ze kwam om drie uur binnen en liep linea recta naar de fles oude Jenever die ik voor gasten heb staan om van te proeven, schonk de twee glaasjes in die er naast stonden, en plofte neer op de bank.
De toon was gezet.
Ze keek naar de ansichtkaart van mijn boek. Of ik schrijver was. Ja? Nou, zij ook. Ze had net vorige week een boek gepubliceerd, voor mannen van middelbare leeftijd die moeite hadden met seks. Daar had zij iets voor. Variant op viagra, maar totaal niet gevaarlijk, nee, zelfs goed. Ze was namelijk arts. Zij wist precies hoe het zat.
Ik dacht : deze vrouw weet veel te veel voor haar verstand. En: als jij arts bent, ben ik Einstein.
Haar veel jongere tamelijk onhandige, onooglijke man van 2 meter, zat er glimlachend bij. Dubbelgevouwen in een van mijn veel te kleine leren stoeltjes keek hij afwisselend naar haar en mij door zijn brillenglazen van plus tien.
Haar blik viel op de naakte vrouw aan mijn muur.
O, en of ik misschien een vriendin had die ze zou betalen om met ze mee te gaan naar een live seksshow.
Ik kon niet zo snel iemand verzinnen.
Ja, ze wist wel dat het vreselijke toeristenshit was, maar zij hield er nou eenmaal van.
Dat vond ik allemaal prima, maar kreeg de beelden van groepsseksende mensen op mijn boot niet uit mijn hoofd, en dacht daarna wel even aan mijn net geschilderde muren.
De dag van uitchecken kreeg ik een sms. Zij gingen uit om roomboter te kopen. Wat ik deed met die van mij. Bewaren of weggooien?
Ik dacht: roomboter die gebruikt is door weet ik veel wie voor weet ik veel wat... ze mag hem hebben.
RSS-feed
