keeping up

Het toeristenseizoen is voorbij. Ik hoef niet meer beladen met een tas met de inhoud van de ijskast, een volle tas met kleding en per definitie de verkeerde laarzen en een rugzak met computer en boeken naar de datsja te slingeren. Er hoeft geen kast leeg gehouden te worden voor de gasten. De kleding in de andere kasten hoeven niet meer afgedekt te worden met lappen, alle A-4tjes met Privé erop kunnen weggegooid. Ik hoef me niet meer af te vragen of gasten zich daaraan zullen houden. En indien dat niet het geval is, hoe diep ze zullen graven.
Geen eindeloze flessen shampoo, douchegel, bodylotion, wc-papier, stroopwafels, druiven, wijn, jenever, boter, eieren, koffie, thee en bloemen meer die neergezet moeten worden. De theedoeken, handdoeken en het beddengoed mogen ondefinieerbare onuitwasbare plekken hebben. Ongestreken. Ik hoef niets meer op te kloppen, af te wassen, weg te zuigen, af te stoffen of weg te moffelen. De voorraad in de keukenkastjes hoeven niet meer in strakke lijnen te staan. Dat geldt ook voor het glaswerk. De roestvlekken mogen weer welig op het bestek ontstaan. Het klimoppoortje op de kade mag weer ongeremd dichtgroeien. De entreeplank mag weer groen en glibberig worden. Ik hoef niet meer na te denken of een bepaalde opstelling of indeling de gasten wel zal bevallen. Ik kan de ramen gewoon vies laten regenen. De spinnen bij de voordeur mogen daar rustig blijven hangen. 
​Kortom: ik kan eindelijk weer mijn eigen gore zelf worden.