De dichter met wie ik het gesprek had was via de mail zo enthousiast over mijn open sollicitatie, dat ik me niet kon voorstellen dat het om een betaalde baan ging. Op de site had ik even gecheckt hoeveel de kinderen voor een schrijfcursus moesten betalen en werd gesterkt in mijn idee. Ook niet erg, gewoon ervaring opdoen als docent, zien of ik de kinderen in de hand kon houden en ervaren of ik het inderdaad zo leuk zou vinden als ik dacht. Als ik maar reiskosten zou krijgen.
In de gang botste ik tegen een drumstel op. Dat zijn kantoren die me aanspreken.
We zaten in een hoek aan een lange houten tafel met gigantische lampenkappen erboven, waar een gemiddeld grand café jaloers op zou zijn.
E begon met het zeggen dat ze de titel Tweedehands bloemen zo geweldig vond. 'Dat is meteen al ellende!' zei ze stralend. En toen nam ze me aan.