knock knock

Om drie uur in de ochtend hoorde ik een verdacht geluid. Het was niet heel hard, maar toch was er iets. Ik klom op de wastafel van mijn badkamer om uit het raam te kunnen kijken. Er stond een man voor de deur. Volkomen lazarus. 
'Hello! Can you sort me out?'
Hij wreef een briefje van tien en vijf over elkaar. 
'You're at the wrong place.'
'I'm at the wrong place?!'
Briefjes harder over elkaar. 
'Please go away.'
'What?!'
'Please go.'
'My god, it's me!' Hand naar zijn borst. Drama.  
'I don't know you.'
'You don't know me?' 
'No. And you don't know me either.'
'Ha!'
'Just go now, before I call the police.'
'You're in big trouble, my friend,' zegt hij en stommelt het trapje weer op. Ik was even bang dat hij in het water zou lazeren, maar zijn pijpen waren al nat en zijn schoenen was hij ook al ergens kwijtgeraakt.