Knowhow

Blijkbaar waren mijn gedachten niet erg gestroomlijnd. Opeens stond ik buiten, weliswaar met M, met wie ik zou lunchen, maar mijn sleutel was nog binnen. Dit was de eerste keer in 25 jaar dat me dit overkwam. Eerst maar even lunchen. 
We zaten te rillen op een bankje op de Nieuwmarkt, dronken een koffie to go maar werden er niet warmer op. Dus begon ik noodgedwongen aan de queeste. Mijn buurman deelde bereidwillig zijn inbraakkennis. Colafles openknippen, met plastic wriemelen, dan wip je de deur zo open. In theorie. In werkelijkheid waren we anderhalf uur bezig met allerhande materiaaltesten, invalshoeken, en schijnoplossingen. Toen was het genoeg geweest. Hij belde een mannetje - het allermooiste synoniem voor probleemoplosser - die onmiddellijk zag dat de colafles op de verkeerde manier was verknipt, pakte een andere, zette nog wel even wat vraagtekens bij de zachtheid van het plastic, plaatste zijn voet tegen mijn voordeur en maakte een lange sliding met het corpus delicti en ik was binnen. 
Hij vroeg een bedrag wat tot die drie seconden niet geheel in verhouding stond, maar hij meldde er vrolijk bij dat ik betaalde voor zijn kennis. Het was het waard.