Gisteren kon ze het eindelijk realiseren. Omdat ze er minder bovenop zat, ging alles plotseling vanzelf. Ze ontmoette de juiste mensen, de elektricien die haar in contact bracht met de oude vuurtorenwachter, de burgemeester van Skagaströnd, en de man die haar twee oude lampen gaf die oorspronkelijk op de gemetselde bakens stonden, met daarin nog kranten uit 1986. Zelfs het weer werkte mee. Windstil, niet al te koud.
We verzamelden rond het vuur, spraken onze lichtwensen uit, voor onszelf, voor Skagaströnd en IJsland en lieten ze in de vlammen opgaan. De burgemeester speechte. Wij luisterden naar de IJslandse klanken en liepen daarna met z'n allen in het donker de berg op terwijl het schip de Arnur uit de haven voer, een lichtje op zee, en wij lichtten het licht op de klif en op het moment dat we een stap naar achteren zetten, brak er het meest onwaarschijnlijk mooie Noorderlicht uit. De goden spraken ook hun wensen uit.