Toen ik naar de bus liep miezerde het. Ik keek op het weerbericht, inderdaad hele dag regen, maar dit was totaal geen probleem. Ik negeerde de bushalte en ging op weg. De route liep langs een riviertje, er was niemand te bekennen en de regen hield op. De rivier werd breder en aan mijn kant had het bos plaatsgemaakt voor grasland, het pad liep duidelijk rechtdoor, maar het water donderde door de bedding. Ik twijfelde. Schoenen en sokken uit, geen probleem. Maar ik had geen handdoek bij me en met natte voeten de schoenen in betekent geheid blaren. Afdrogen met kleding zou nog een optie zijn, maar het leek me niet de beste. Voor de zekerheid liep ik nog even door. Het deed me erg aan Into the wild denken, maar dan zonder camera's. Plotseling zag ik de markering. Dat is altijd mooi. Dat je denkt dat je fout zit, maar dat blijkt dat je hartstikke goed bezig bent.
Er liep een hond in de verte. Ik stond stil om in te schatten of het een enge was, maar ik hoorde geen geblaf, wat klopte want het was een wild zwijn. Nog hartstikke jong en ik was even alert op een briesende moeder, maar die bleef uit.
Het tweede deel van de dag was minder gunstig. Het regende fors, dat was nog niet het ergste, maar het pad was on-voor-stel-baar saai. Het ging elf kilometer rechtdoor. Links de bergrots, rechts geen uitzicht vanwege bomen. Af en toe kreeg ik het gevoel dat ik in de maling werd genomen. Ik kreeg bij elke flauwe bocht hoop dat het pad eindelijk zo stoppen, maar na de bocht was het zicht nog precies hetzelfde.
Na twee uur lopen kon ik eindelijk even afdalen naar een waterval.
Daarna ging de weg gewoon weer stug door.
Bij aankomst in Olot, totaal verregend en tot mijn knieën vol modder, werd ik bijna in de armen van de eigenaar van de residency genomen. Uiteindelijk weerhield hij zichzelf ervan. Ben benieuwd hoe hij straks reageert als ik met gewassen droge haren, opgemaakt en een jurk met inhoud bij hem aan de dis zal zitten.
Er liep een hond in de verte. Ik stond stil om in te schatten of het een enge was, maar ik hoorde geen geblaf, wat klopte want het was een wild zwijn. Nog hartstikke jong en ik was even alert op een briesende moeder, maar die bleef uit.
Het tweede deel van de dag was minder gunstig. Het regende fors, dat was nog niet het ergste, maar het pad was on-voor-stel-baar saai. Het ging elf kilometer rechtdoor. Links de bergrots, rechts geen uitzicht vanwege bomen. Af en toe kreeg ik het gevoel dat ik in de maling werd genomen. Ik kreeg bij elke flauwe bocht hoop dat het pad eindelijk zo stoppen, maar na de bocht was het zicht nog precies hetzelfde.
Na twee uur lopen kon ik eindelijk even afdalen naar een waterval.
Daarna ging de weg gewoon weer stug door.
Bij aankomst in Olot, totaal verregend en tot mijn knieën vol modder, werd ik bijna in de armen van de eigenaar van de residency genomen. Uiteindelijk weerhield hij zichzelf ervan. Ben benieuwd hoe hij straks reageert als ik met gewassen droge haren, opgemaakt en een jurk met inhoud bij hem aan de dis zal zitten.
RSS-feed
