We renden naar de bus die ons naar Oviedo reed en liepen naar het mooiste hotel dat je je maar kunt voorstellen. Wij stapten wat aarzelend binnen met onze zweterige lijven, modderschoenen en rugzakken. Dit was duidelijk een ander kaliber. P werd 60 en wilde dat het memorabel werd. De mensen achter de receptie ontvingen ons alleraardigst. De kamer was nu, om 11.00 uur, nog niet klaar, maar we konden onze rugzakken wel achterlaten. Prima, maar eerst moesten we dan wat rommelen in onze rugzakken. Dat rommelen deden we in de lobby. Alleen duurde dat. Na tien minuten kwam er een man in pak naar ons toe, snelle blik op onze bergschoenen. Ik verwachtte dat we vriendelijk doch resoluut weggestuurd zouden worden. Maar nee. Onze kamer was klaar. We verdwenen schielijk. We wilden snel douchen om dan ton sur ton met de vloerkleden ofwel het behang weer naar beneden te komen om te laten zien dat vuil een tijdelijke zaak was die niet aan onze binnenkant kleefde.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Blog t/m sept 2016 |