tegenkomen

Het Waterlooplein wordt verbouwd, er is een smal wandelpad open, ik wacht tot de tegenligger voorbij is. De man, met mondkapje op, staat stil en zegt: 'Hey, hallo!' Alsof we elkaar lang geleden na een innige band uit het oog zijn verloren. Ik geef het antwoord dat ik zelf haat. 'Kennen wij elkaar?' Zo Nederlands, zo boekhouderig.
De man laat zich niet uit het veld slaan. 'Nee, maar ik wil je wel graag leren kennen. Ik zie je hier zo vaak.'
Ik vroeg me af of dat laatste doorslaggevend was. Dat hij dacht: ze blijft maar op de meest ongelegen momenten te voorschijn komen. Vooruit dan maar.