tot zover

Ik ben zo labiel als de pest. Als er een gevoelig bericht op de radio klinkt, een emotionele uitzending op tv, een telefoongesprek met een eenzame oudere die haar kinderen niet kan zien omdat die kinderen dat niet aandurven... ik breek. 
Wat maakt dat mijn emoties zo aan de oppervlakte liggen? Het zal het besef van kwetsbaarheid zijn. De kwetsbaarheid van dat wat leven heet. Misschien is het dat nu weer eens goed doordringt dat die maakbaarheid waar we met z'n allen zo in zijn gaan geloven, een lekke reddingsboei is. 
Na mijn openhartoperatie voelde ik me ook zo. Het is een mengeling van een tintelende dankbare levenslust gemengd met het besef dat het ook anders af had kunnen lopen. Dat je het niet voor het zeggen hebt. Dat je moet meebewegen in hetgeen je overkomt. 
Wat me in deze tijd raakt is dat het lijkt alsof mensen opeens oog hebben voor een ander, voor de inzet, voor mensen die niet als eerste aan zichzelf denken. We hebben opeens met z'n allen aandacht voor hetgeen er toe doet. Het is het afschrapen tot dat wat van belang is. 
Daarnaast komt nog iets anders naar boven. Ook duidelijk gemaakt door de laatste DWDD. M laat zien dat inzet, overgave en offers tot grote hoogten leiden die veel mensen inspireert en steunt. Het maakt dat ik weer besef dat ik veel serieuzer moet omgaan met dat wat ik gekregen heb.
​Zitten schrijven, niet zeuren. Zorgen dat ik doe wat ik moet doen. De wereld vertalen. Anders niet.