De spoed-MRI kon om 15.30 uitgevoerd worden. Ik was er niet blij mee, dat betekende geen uitslag voor het weekend, vooral niet toen bleek dat ik een half uur in dat apparaat moest liggen. Op de tafel lag ik te stuiteren van de zenuwen en toen me werd verteld dat er ook contrastvloeistof gebruikt zou worden liepen de tranen huppelend mijn nek in. Ik vertelde dat ik borstkanker had gehad en me ontzettend druk maakte. Ze begrepen het heel goed. Ik biechtte meteen maar op dat ik een enorme naaldenfobie heb. Ze hadden toevallig de beste prikker van de afdeling. Zeiden ze. Ik vind positief liegen een adequate reactie. Ik was toch geneigd het te geloven. Maar ik had al oordoppen gekregen en een koptelefoon op en ik wilde toch niet afgesloten van de wereld cruciale informatie missen. Bijvoorbeeld dat die beste prikker vloekend zou constateren dat de naald was afgebroken. Maar het was nog niet zover. Ik zou pas halverwege het onderzoek vakkundig te grazen worden genomen.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
Blog t/m sept 2016 |