winter

We wilden graag de sneeuw inlopen. Dus stapten we in Weesp uit en liepen langs de Vecht naar Hilversum. Het zompige pad liep tussen de weilanden door. Het bankje met prachtig uitzicht stond al op ons te wachten. Ik schonk thee en sherry. Precies om drie uur begon het te sneeuwen en dat ging door. De tocht veranderde. Een snijdende wind blies het oostelijke deel van mijn gezicht koud. Mijn jas bleek niet meer waterdicht te zijn. Maar halverwege de Spiegelplas toverde P soep uit de rugzak. En om met F te spreken: Geluk is een contrastgevoel. We kwamen steeds minder mensen tegen en werden witter en witter, aan P's wenkbrauwen hingen ijspegels, zijn haar was bevroren. Met mijn muts en wollen sjaal waar de sneeuw aan bleef kleven leek ik op een kokosbol. Toen P in de bossen van Hilversum vrolijk zei dat we er over een half uur wel zouden zijn, was dat niet een bericht waar ik vrolijk van werd, ik dacht dat we er bijna waren. We veranderden het in dat ik over een half uur gedoucht en wel op de bank zou liggen.
Na 4,5 uur lopen plofte ik eindelijk op bed. P liep nog even door naar de supermarkt om mij van nog meer geluk te voorzien.