zeven is zeven

Om kwart voor vier kwam de foto binnen. Hij was er klaar voor. Dat bleek ook wel. Tafellinnen, servetten mooi gevouwen, glazen, rijen bestek, kandelaren. A besloot onmiddellijk haar galajurk aan te doen, S zijn nette broek. 
Dit zijn prachtige avonden die helaas maar eens per jaar voorkomen. Het in een andere wereld stappen, één waar alle details kloppen, er achter elkaar drie flessen roze bubbels worden opengetrokken, er eten geserveerd wordt waar menig restaurant jaloers op zou zijn. 
S en ik liepen er op een strak geregisseerd tijdstip heen. S wist dat als we om zeven uur werden uitgenodigd we geen minuut later moesten aanbellen. Via de intercom kregen we instructies. We mochten in de lift niets doen, we werden door hem naar boven gezogen. Toch hadden we in de lift even kort overleg. Niets doen? Het werkte. De lift kwam uit in het appartement, en C stond daar als een James Bond op ons te wachten.
We kregen een rondleiding. Toen we zaten belde A aan. Een lastig moment. Waarom A niet gewoon met ons mee was gekomen? Nu moest de hele uitleg van lift, het naar boven zuigen opnieuw met het risico op een geheel verkeerde afwikkeling...