waakzaam en dienstbaar

Stel je voor dat je jaren gevochten hebt tegen een - volgens anderen - irreële angst, maar dat je het uiteindelijk voor elkaar krijgt om angstloos in je tuinhuis te slapen zonder het idee dat elk moment een doodenge kerel voor het raam kan staan met een zaklamp, en dat er dan om half twee 's nachts, tijdens je diepste slaap opeens met een schijnwerper in je gezicht wordt geschenen (omdat je eindelijk de gordijnen open durfde te houden omdat je het zo heerlijk vindt om 's ochtends in het groen wakker te worden) en er twee mannen voor je tuindeuren staan die je verblinden met hun schijnsel. Dat je dan HEY brult, en nog eens HEY, met overslaande stem, maar dat zij er niet van onder de indruk zijn, 'Politie' roepen, je naar je bril graait (allemaal in dat felle schijnsel) en inderdaad het uniform ziet, dat zij willen weten waar de Dahlialaan is, en dat jij vraagt hoe ze in godsnaam binnen zijn gekomen, want je hebt een hoge poort aangeschaft die op slot kan, juist om geen indringers binnen te krijgen, en dat zij dan zeggen dat hij open was, dat jij nog zegt dat kan niet, dat ze daar evenmin van onder de indruk zijn en verdwijnen naar een oude man in nood, en jou, de vrouw die ze zojuist in nood hebben gebracht, trillend achterlaten. 
Denk je dan wat fijn dat ze zo waakzaam zijn, of een tikkeltje minder dienstbaar mag ook?