De naam bracht enige achterdocht teweeg, maar omdat er op de site van de sportschool geen beschrijving van de les stond, wilde ik het wel proberen. Misschien zou het stretchen zijn, dat kon ik goed gebruiken. 
Toen ik zat te wachten tot de deur openging, kwam er een vrouw naast me zitten. Naar aanleiding van haar uiterlijk vroeg ik wat voor les het ging worden. 
'Gym voor bejaarden.'
Ik knikte beleefd. 
'De gemiddelde leeftijd is hoog,' ze keek even opzij, 'jij bent de jongste.'
Ik werd ingesloten door grijs.
'En het duurt maar vijfenveertig minuten.' 
Schoorvoetend volgde ik de vrolijke AOW'ers. De gemiddelde leeftijd van mijn groepsgenoten was vijfenzeventig. Zelfs de instructrice was grijs. Halverwege de les waarschuwde ze ons: 'Nu wordt het echt even dynamisch.'  
We moesten onze knieën naar onze borst trekken.  
​Maar eerlijk is eerlijk. Na deze les voelde ik me inderdaad vitaalfit. 

Het was weer even geleden, maar ik mocht weer. Op het moment dat ik in een door het ziekenhuis geleverde badjas zat te wachten, ging de MRI kapot. Ik werd uit het kleine kleedhok gehaald en mocht in een stoel tegenover het apparaat wachten of de technicus het al dan niet voor elkaar kreeg om het onderdeel te repareren. 
Met een boek zat ik in de ruimte. Af en toe keek ik naar het ronde lichtgele gevaarte. Het stond op betonblokken. Had ik nooit gezien. In de hoek een soort kauwgomballenautomaat waar oordoppen in zaten. Allerlei soorten bakken opgestapeld tegen de muur. De tunnel zag er niet zo weerzinwekkend smal uit als ik in mijn gedachten had. Vanaf mijn stoel leek hij ook korter. Vrienden zouden we nooit worden, maar minder bevooroordeeld was ik wel. 
Na een half uur was het defect opgelost. Het volgende probleem was het functioneren van mijn lichaam. Ik had een onvoorstelbare hoest, die random opkwam en met geen mogelijkheid in te houden. Laat staan dat ik mijn lichaam onbeweeglijk kon houden. De verpleegkundige zei dat ik dan in het balletje moest knijpen. 
Het eerste kwartier ging goed. Toen begon het. Precies tijdens de langste scan, inclusief de contrastvloeistof. Ik twijfelde. Als ik dit zou bekennen, zoals afgesproken, dan moest deze eindeloze scan nog eens. Mijn hand sliep en de hitte was niet prettig en de hoest bouwde zich alleen maar op en uit. Toch kneep ik maar in het balletje en bekende het hoesten tijdens de scan. 
De radioloog reageerde laconiek. Hij had me zien schudden. Er hing een camera.
​Die had ik dan weer niet gezien. 

Wat een goed jaar is dit! 

Dit jaar was ik rustig. Ik had mijn vuurwerkbril. Speciaal opgehaald vanuit de datsja, klaargelegd op tafel in de boot en elke keer als ik hem zag gedacht: niet vergeten. 
Ik vergat hem niet. Ik overwoog hem zelfs onderweg op te zetten. 
In Overveen zaten we met z'n negenen aan tafel. Ook daar waren de knallen al ruim voor twaalven al te horen. Het was pas het tweede jaar dat ik een bril had. Ik hoefde me nergens meer druk over te maken.
Na het proosten schoten een paar mannen naar buiten. Maar één daarvan had een zak vuurwerk bij zich. De rest van het gezelschap bleef gewoon rustig achter de ramen kijken naar alles wat de lucht in ging. Voor het eerst in 54 jaar zette ik geen stap naar buiten. 
​De bril zuchtte in mijn tas.