Omdat het om mijn heup ging hadden we ingeschat dat mijn claustrofobie wel mee zou vallen. Ik liet de blinddoek achterwege. Het brancard ging verder en verder het apparaat in. Voor het eerst van mijn leven zag ik echt hoe onwaarschijnlijk dicht de rand op mijn neus zat en hapte naar adem. Zo snel als ik kon drukte ik op het alarm. Tergend traag gleed het brancard weer naar buiten. Er werd een handdoek op mijn ogen gelegd en ik mocht weer. Toen was het zaak mijn gedachten in het gareel te krijgen. Ik was vergeten mezelf van tevoren te programmeren, en zo halverwege die opgejaagde gedachten weer de goede kant op krijgen vergde nogal wat. 
Maar het lukte. 
Het brancard gleed weer uit het apparaat. Mijn hart uit mijn lijf. Normaal krijg ik een infuus, maar deze keer was het blijkbaar één lading contrast die van tevoren ingespoten werd. Ik probeerde met mijn linkerhand in de lucht afleiding te zoeken en vroeg hoe lang het nog duurde. 'Een kwartiertje,' zei de vrouw. De andere laborant begreep het beter, liep om, pakte mijn hand en zei: 'Heel eventjes nog.'
Toen werd ik het apparaat weer ingeschoven en ging het kwartiertje in. ​

De spoed-MRI kon om 15.30 uitgevoerd worden. Ik was er niet blij mee, dat betekende geen uitslag voor het weekend, vooral niet toen bleek dat ik een half uur in dat apparaat moest liggen. Op de tafel lag ik te stuiteren van de zenuwen en toen me werd verteld dat er ook contrastvloeistof gebruikt zou worden liepen de tranen huppelend mijn nek in. Ik vertelde dat ik borstkanker had gehad en me ontzettend druk maakte. Ze begrepen het heel goed. Ik biechtte meteen maar op dat ik een enorme naaldenfobie heb. Ze hadden toevallig de beste prikker van de afdeling. Zeiden ze. Ik vind positief liegen een adequate reactie. Ik was toch geneigd het te geloven. Maar ik had al oordoppen gekregen en een koptelefoon op en ik wilde toch niet afgesloten van de wereld cruciale informatie missen. Bijvoorbeeld dat die beste prikker vloekend zou constateren dat de naald was afgebroken. Maar het was nog niet zover. Ik zou pas halverwege het onderzoek vakkundig te grazen worden genomen. 

Ik zat erg te twijfelen. Moest ik nu naar de kapper gaan, net op het moment dat het zou kunnen dat ik binnenkort weer aan de chemo zou liggen. Ik deed het toch.
Na het wassen wikkelde de kapster een doek om mijn hoofd en was er geen pluk haar meer te zien. Ik vond het niet prettig om in de spiegel een glimp op te vangen van hoe ik er straks misschien weer uit zou zien. Gelukkig haalde ze de doek snel van mijn kop en knipte ze het zo dat ik weer een grote krullenbos had. Iemand refereerde lang geleden aan mij als: 'Iets met krullen.'
Vooral dat 'iets' vond ik goed. 

De uitslag van de röntgenfoto van mijn heup was niet goed, er moest een MRI gemaakt worden om het beter te kunnen bekijken. Ik vroeg aan de huisarts wat dat kon betekenen. 'In het beste geval is het niets, in het slechtste geval zijn het uitzaaiingen.' 
We waren er weer. In die wondere wereld van medicijnmannen en -vrouwen. Ze had kunnen zeggen: 'We weten het niet, we willen alles uitsluiten.' Nu zei ze eigenlijk: 'In het beste geval blijft u leven, in het slechtste geval gaat u dood.'

Iemand die ik ken van de opleiding kwam met man en dochter een nachtje in de boot. Alles was geweldig en heerlijk geweest.
Toen ik binnenkwam zag ik onmiddellijk de langgerekte buts in mijn kastdeur. Een mysterieuze beschadiging. Ik peinsde me suf hoe die erin was gekomen. Daarna zag ik pas dat bij het hoofdeinde van mijn (ingebouwde) bed ook grote butsen zaten. Drie. Alsof iemand met een guts in de weer was geweest. 
Ik legde mijn vraag voor aan W die meteen aan agressie en gegooi dacht. Dat was voor de kast misschien nog aannemelijk, maar toch niet voor het hoofdeinde van het bed. P stond ook voor een raadsel, hij dacht niet aan agressie, maar aan een zware tas, maar dat wees ik weer van de hand. Mijn onderzoek ging door. 
Tijdens een etentje met o. a. een officier van justitie legde ik mijn vraag voor. Ook voor de gasten was het een mysterie. Maar de officier wilde oplossingen. Of ik de vrouw niet kon appen om te vragen wat er gebeurd was. Ik ken de vrouw een beetje, en die zou nooit iets toegeven. Ook niet als het haar geen geld zou gaan kosten. 
Kan je dan niet appen dat de OvJ heel nieuwsgierig is en het dolgraag wil weten? 

Vandaag, de dag waarop P en ik elkaar precies een jaar kennen, hoor ik twee mensen overleggen bij onze fietsen. Er moet een filmpje worden gemaakt met het thema liefde. Ik sluit mijn voordeur. 'Hé, die twee fietsen, ja, die twee fietsen die zo mooi tegen elkaar aan staan!' 
Ik loop langzaam mijn trappetje naar de kade op, maar meer zeggen ze niet. De gele en de zwarte bak leunen inderdaad prettig tegen elkaar aan. De vrouw knikt tevreden. 

Mijn nieuwe telefoon herkent me de helft van de tijd niet. Best wel beledigend. Op de vroege ochtend, nou ja, vooruit, maar verder?
Het is de oude telefoon van P en hij had nooit problemen, dus ligt het aan mijn hoofd. Elk uur een ander mens.
​Misschien moet ik het als een asset gaan zien.  

Van sommige dingen denk je toch dat ze je niet zouden overkomen. Zoals de sleutels aan de buitenkant in de voordeur laten zitten terwijl je zelf in alle vroegte in dat leuke cafeetje een kopje koffie drinkt. 

Sinds kort heb ik een fietsenmakker. Hij stuurde me een sms. 'Hi, met fietsenmakker.' Het nieuws was dat de reparatie duurder werd dan gezegd, toch gaf dit bericht me een prettig gevoel. Mijn makker zou ervoor zorgen dat mijn problemen werden opgelost. Nu wil ik ook een broodmakker, glazenmakker, een tand- en haarmakker.
​Voor alle neutrale en feministische mensen onder ons: het moet even manlijk want een voetenmakster klinkt toch niet zo prettig. 

Na enorm lang verzaakt te hebben, waren we er vanmorgen weer vroeg bij. Lopen van 06.30-07.30, afgesloten met een duik in de gracht. De thermometer die aan mijn zwemtrapje hangt doet het allang niet meer. Dat is misschien maar beter ook. 
We hoopten nog even op de aanwezigheid van de familie zwaan aan de overkant, omdat we dan een min of meer rechtvaardig excuus hebben om niet te water te gaan. Er zat er maar één.
Wij denken er maar niet aan wat ons zwemmen aan beelden oplevert. Eerst het getreuzel bij het trapje. Dan het rillen in het water, het naar adem happend naar de brug zwemmen, het snelle omdraaien, terug naar het terras en het afsluiten met heroïsch gekir dat het toch onwaarschijnlijk is hoe moedig en goed we bezig zijn.