Niks zo leuk als datsja's die op het kamp te koop staan te bezichtigen. B&W staan bijna zes jaar ingeschreven en het begint nu echt serieus te worden. De kansen vergroten zich, de wensen navenant.
We verzamelden in mijn tuin en dronken ons eerst een beetje los. 
Tijdens zo'n bezichtigingstour leg ik mezelf een lastige taak op. Me onthouden van commentaar. Althans, proberen mezelf op de vlakte te houden. Dat is deksels ingewikkeld, daar ik een uitgesproken mening heb over de huisjes, de tuinen, de ligging, de buren, de zon, de begroeiing, het te schoffelen oppervlakte van het pad, de mogelijkheden en de valkuilen. Ik heb de arrogantie dat ik door elke indeling en foute beplanting heen kan kijken en beschouw mezelf als een soort tovernares wat betreft het omtoveren van andermans gebrek aan inzicht. 
Maar ik moet mijn grote mond houden. Ik heb mijn perceel al binnen. Ik mag van mezelf pas meedoen als er enig enthousiasme is, en als er terughoudendheid is, mag ik er niet er tegenin gaan staan beuken ook al denk ik dat ik de Nobelprijs voor het beoordelen van huis en tuin zou moeten krijgen. Niks daarvan. Terug in mijn nederige hok. Voorzichtig en weloverwogen een wellicht gemiste mogelijkheid aanwijzen. Hoe a-typisch kan ik me gedragen. A-typisch dus.   

De drie vrouwen hadden allemaal even vooraf geslapen want La Razza was van 00.00 tot 05.00 uur. Dat had ik even gemist, al was ik never nooit in bed gaan liggen. Van oud doen word je het sneller. 
Vroeger kon je mij klokslag om 23.00 uur afvoeren, wat ik ook probeerde, de lichten gingen uit. Aan het einde van een feestje na mijn openhart-operatie werd ik voor het eerst in mijn leven naar huis gestuurd. Ik vond dat belachelijk vroeg, keek op mijn telefoon en het bleek 03.00 uur te zijn. 
Het leven is er sowieso socialer op geworden sinds dat openzagen. 
Om vier uur hadden de anderen het gehad en fietste ik door een mistige, doodstille stad. Van R had ik moeten beloven niet de kortste weg door het park te nemen, maar helemaal via het kerkje en de dijk te rijden. Minder kans op enge ontmoetingen. Ik vond het niet erg. De vogels begonnen al her en der te fluiten. Heel af en toe ergens een lichtje dat het donker benadrukte. De mist werd dichter, ik wilde blijven fietsen. Wat kan een mens genieten met een geheeld hart. 

We gingen met z'n allen naar Love Love Love la Razza in Paradiso. Verzamelen in de Balie. M kwam wat later. Onder haar jas kwam een geweldige knalrode jurk, alleen stond de rits aan de bovenkant nog open. Ze stond al bij de bar. 
H liep haar vliegensvlug achterna, trok de rits dicht en kwam hoofdschuddend weer bij ons zitten. 'Alsof ze alleen woont.'

Omdat niemand in mijn vriendenkring Wende te doen vind, ging ik met mezelf naar Carré. Ik liep er heen, vond mijn weg steil omhoog naar het balkon, waar je geen hoogtevrees moet hebben, keuvelde wat met mijn buurman die verkeerd bleek te zitten, keuvelde wat met de nieuwe buurvrouw en toen kwam Wende. 
Precies tijdens een rustig gevoelig nummer pakte een bejaarde, drie rijen beneden mij haar telefoon uit haar tas en begon te sms'en. Haar display stond op volle lichtsterkte. Ik twijfelde zo lang tussen even naar beneden schuiven en haar telefoon uit haar gemanicuurde klauwtjes slaan en me proberen niet te laten afleiden dat geen van beide lukte. 
Na afloop liep ik naar buiten en weer naar binnen. Uitgaan met mezelf betekent toch ook minstens een glas witte wijn in de foyer.

Iemand van de tuin kwam wat groentenplantjes brengen. Ik leidde haar even rond en liet haar ook de datsja zien.
'Dit is mijn zigeunerhuisje,' zei ik vrolijk. 
Ze keek naar de wand vol semi-geile zigeunerinnen, de engel boven mijn bed, de elf op tafel.  
'Lekker licht,' zei ze heel snel. 
Pas toen ze weg was besefte ik de truc. Als je iets verschrikkelijk vind, heel snel iets vinden wat neutraal en positief is. 

Ik doe mee aan iets nieuws. Amerikaanse bejaarden ontvangen die een cruise maken en o zo graag een real houseboat willen bezoeken. 
Pff. 
Maar een schrijfster moet wat. 
Er kwamen twee groepen aan mijn tafel aanschuiven. De eerste bestond uit tien mensen, wat natuurlijk totaal niet past aan mijn keukentafel.
Ik hoopte op magere Amerikanen. 
Ze kwamen binnen, ik perste ze tussen aanrecht en keukentafel, schonk kopjes thee, deed beleefd, voerde ze stroopwafels, bleef maar praten, terwijl ik bij mezelf dacht hoe lang kan een uur duren, trok ze aan het einde van het uur weer los en duwde ze de kade weer op en was totaal uitgeput. 

Ik had een nieuwe cv-monteur gevonden, maar hield toch mijn hart vast. De douchende monteur van de vorige keer stond nog vers in mijn geheugen. 
Het was een kleine Surinamer dit keer. Hij begon met u, maar toch wachtte ik even af. Hij kon tenslotte ook heel beleefd zijn kleding uittrekken en om een handdoek vragen. 
Ik gaf hem koffie, hij begon direct over kosten die hij moest maken vanwege het vervangen van onderdelen. Daar begreep ik niets van. De ketel lag nog helemaal niet open. Hij hield een verhaal over leeftijden van ketels en het standaard vervangen van onderdelen. Ik begreep nog steeds niet wat het woord standaard daar deed.
Het werd een lang gesprek. 
Uiteindelijk ging hij aan de slag. Toen moest ik even komen kijken. Ik herinnerde me het moeten komen kijken van de vorige monteur, en liep voorzichtig naar het halletje. 
Hij had zijn kleren nog aan, maar ik moest wel voelen. Aan een rubberen ring die keihard was. Hij liet me voor mijn idee ook even de rubberen ring voelen zoals die hoorde te zijn. Ik was overtuigd. 
Hij ging verder met zijn werk en toen hij klaar was vroeg ik hem toch nog even hoe het kon dat mijn douche niet koud werd. Hij was heel beslist. Die douchekraan had echt niets, maar dan ook totaal niets met de cv-ketel te maken. ​Hoe ik daar nou bij kwam?

We hadden elkaar al eindeloos lang niet gezien, en na een telefoontje kwamen we erop dat we diezelfde avond samen op een terras zouden zitten. We hadden alleen geen zin in drukte, maar ergens diep in West was een geheime lokatie. Daar zouden we rustig kunnen zitten.
Ik zat er iets voor de afgesproken tijd, zei tegen de ober dat ik even zou wachten met drinken. De ober - een te grote naam voor een werkstudent - vond het prima. Maar dat wachten nam grote vormen aan. Na een half uur kwam ze aan, keek rond, en vond het wel erg rustig. We besloten te vertrekken. Ik moest moeite doen om de heilige Maria in mij te sussen. Het maakt niet uit dat je een half uur zonder iets te gebruiken op zijn terras hebt gezeten. Je gaat je nu niet aanpassen aan een ober op een lege achterafgracht in West die het aan zijn reet zal roesten of jij iets of niets drinkt op dat terras van die baas van hem. 
We fietsen naar een ander terras waar we in ieder geval niet het gevoel hadden alleen op de wereld te zijn en bleven hangen, zelfs nadat de bediening ons had verteld dat alles afgesloten moest worden. We betaalden en gingen weer terug naar onze tafel aan het water om te bestendigen dat de wereld louter uit ons bestond.