De ramp in het kort. 
Ik besloot om per dag vijf planken te schuren, zodat ik niet mijn hele inrichting aan de kant hoefde te schuiven, en begon. Het schuren liep niet volgens plan. Bleek dat ik met een hoekjesschuurmachine aan de gang was gegaan. Volgens B moest en zou ik zo'n giga ding moeten huren, was het zo gebeurd. Ik wilde niet. Herinnerde me nog levendig dat ik met zo'n levende stier in handen grote delen van mijn vloer wegschuurde. Onhoudbaar die dingen. B verzekerde me dat ze echt veel beter waren geworden. Ik geloofde hem. 
Dat was de tweede fout. De eerste was dat ik het natuurlijk gewoon volgens mijn eigen plan had moeten doen, maar dan misschien wel met een geschikte schuurmachine. 
Buurman leende me een bandschuurmachine. Werkte goed, behalve dat alles maar dan ook alles onder het stof kwam te zitten (zelfs de muren), en ik alleen mijn boeken had beschermd en ik een waarschuwing kreeg van Big Brother dat ik met de duur en volume van de oortjes zeer spoedig doof zou worden.  
Het duurde tien dagen. Hele dagen schuren. Ik zat in een stofcocon me te verbijten over alle acties. Kwam bij dat ik de vloer niet kon afmaken omdat ik huurders kreeg. Dus kwam de stress dat zij water zouden morsen op de onbewerkte vloer en mijn boot er inmiddels onherkenbaar uitzag. 
Nou ja. Zoiets dus.
En dan laat ik nog weg dat ik ruzie kreeg met B omdat ik de jongen die hij regelde niet inhuurde, hij  me ondanks belofte de schuurmachine ook weer weg te brengen plotseling afhaakte (straf), ik naar Naarden moest om een auto te lenen om de machine in Amsterdam-Noord af te leveren, een bon kreeg (200,-) terwijl ik wel had betaald en ik, om het feest compleet te maken, een verkeerde kleur in de hal gebruikt. 
​Het is nog niet voorbij.

Het is altijd een belevenis om in de tuinwinkel van het complex te staan. Een antropoloog/psychiater/gedragswetenschapper zou er zijn lol op kunnen. Dit keer kwam een man met een stapeltje boeken binnen. Of hij die in de bibliotheek mocht zetten. Dat mocht, mits hij de boeken op alfabet zou plaatsen. 'Natuurlijk,' zei hij, liep de bieb in, gooide de boeken ergens achter een stapel en liep fluitend weer weg. 

We moesten weer afkicken. Lastig als de route te mooi is om te verlaten. We liepen mijmerend door Monschau, dronken kaffee ohne kuchen, namen en passant een ruïne mee en zetten zuchtend het professionele mondkapje op dat nauwelijks lucht doorlaat, maar verplicht is in het Duitse openbaar vervoer.
In Aken liepen we rond en sloten onze dagen af met de perfecte schnitzel. De heimwee kabbelde al. 

Vandaag deden we de derde en mooiste etappe van de Eifelsteig. Ongehoord mooie uitzichten, afwisselend landschap, extreem stijgen en dalen, extreem genieten. Ook van onze suite (groter dan mijn woonboot) met privé-terras met uitzicht op Monchau. We zwommen een rondje en gingen toen naar een van de aanbevolen restaurants en kwamen terecht bij Johan, een Nederlander die drie jaar gezeten had, en daarna toch weer de fout in ging en een aantal maanden zat. Bij de rode wijn kregen we de ins en outs van zijn leven te horen en beseften we dat een mens ook veel kan bereiken met een zero tolerance instelling 'Het zinnetje "Hé ouwe!" triggerde me' en een training in een Indische vechtsport 'Heel simpel, je hand in de aanhechting van zijn arm zetten. Maar snel hè, daar draait het om. Je kan trouwens ook iemand omleggen als je dat bij zijn hart doet.'
Wij knikten opgewekt en namen nog maar eens een slok.  
Simmerath-Monchau 20,7

Onze tocht ging over de heuvels naar het nazi bolwerk Vogelsang. Rekruten werden daar vanaf '34 opgeleid in de Ariosofie. De gebouwen moesten macht en orde uitstralen. Vanuit de verte, staand op een stuwdam konden we de wachttoren al zien. 
Op het grote terras deden we met z'n allen of het de gewoonste zaak van de wereld was hier vette worsten naar binnen te werken en even niet bij het trainingsschema van de Sturmabteilung stil te staan. 
We liepen over het complex en kregen het koud. 
Omdat we niet dezelfde route terug wilden nemen, verdwaalden we hopeloos. Langs een provinciale weg liepen we naast de vangrail op een smalle strook vol brandnetels en distels terwijl de auto's langs ons raasden. Ik met korte broek en hoogtevrees. Één verkeerde stap en we zouden met rugzak en al in de afgrond verdwijnen. Op de navigator zagen we dat we een half uur deden over iets wat in 2 minuten geklaard zou moeten zijn. Niet hoopgevend. Vooral niet toen we de weg nogmaals moesten oversteken omdat de afgrond echt te diep werd en de vangrail te flexibel. Schuin schuifelend tussen bomen met stekels, waarvan er een in P's hand verdween, bikkelden we door. Politie reed langs, deed niets. Het eerste stuk bleek militair oefenterrein en het tweede een stiltegebied waar wilde zwijnen een nare ziekte verspreiden. We negeerden beide borden, vroegen ons even af wat we moesten doen als we beschoten dan wel bestormd werden, kwamen tot de conclusie dat we op z'n minst moesten proberen in een boom te geraken en kwamen uiteindelijk zonder ons te hoeven verweren na uren aan in het hotel.   
 Rurberg-Simmerath 23,6 km

Ondanks het feit dat de treinen staakten, hadden we een perfecte reis. Om 12.00 uur waren we in Heimbach en begonnen vanzelfsprekend met gulaschsuppe en bratwurst. Altijd meedoen met het volk.
Voor de reis had ik al een aantal keer tegen P gezegd dat hij veel te veel meenam. Niet meer dan 7kg herhaalde ik, om vervolgens zelf op zo'n 10 uit te komen. Op het laatste moment vond ik het toch belangrijk om er 's avonds leuk uit te zien en ging mijn laptop - onmisbaar - ook nog mee. Niet handig, zeker niet omdat de vermeende namiddagen waarop ik kon schrijven uitbleven omdat tochten langer waren dan gerekend.
Mijn heup en knie waren niet eens met mijn bewegingsschema. Midden in de nacht werd ik wakker van de pijn. De volgende dag verdwenen de laptop en nette kleding in P's rugzak, en ja, dit was wat ik me herinnerde: met een zwaai de rugzak omdoen en verder niets merken. P droeg ook al het water. 
Het ontbijtbuffet was interessant. Vooral de manier waarop de vrouw een dikke Duitser te woord stond. Hij had al een keer om een dienblad gevraagd, maar niet gekregen, om allerhande lekkernijen, evenmin gekregen en toen hij nog iets op zijn verlanglijstje had en het er niet was uitte hij zijn frustratie. Waarop de vrouw zonder een spier te verrekken zei: 'Sie mekkert schon die ganze Zeit.'
Lekkere onversneden Duitse recht-voor-z'n-raapheid voor 't ontbijt.   
Tocht I: Heimbach-Rurberg 16km

Totdat het alarm van de pomp weer afging. Geen overstroming deze keer, gelukkig. Maar wel een pomp die loeide en een pompman die onbereikbaar was, en het noodnummer dat hij noemde sprong ook meteen op voicemail. Ik dook weer onder de vloer, vloekend deze keer want binnen een paar uur kreeg ik huurders en wat als... haalde de stekker uit het stopcontact en probeerde het noodnummer nog een paar keer. 
Eindelijk werd ik teruggebeld. Ik moest op een groene knop drukken. Er gebeurde niets. Er zou wel iemand langskomen. De pompjongen kroop onder de vloer, verbaasde zich, liep over de rand van mijn boot en koppelde de afvoer los. Er zat een dweil in. 
Begreep ik dan eindelijk het grote schuldgevoel van mijn huurder. 

De pompman had niet alles kunnen herstellen, dus kwam hij nog een keer. Hij herstelde de boel en ging. De pomp werkte, alleen kreeg ik het keukenlicht niet meer aan. Hij kwam terug en herstelde de boel en ging. Toen kreeg ik het keukenlicht niet meer uit. Deze keer moest ik zelf maar onder de vloer kruipen en wat goochelen met wat snoeren, stekkerdozen en niet-werkende stopcontacten. En toen was eindelijk alles allemaal goed. 

In de eerste klas. naar Parijs. Het was zoals het klinkt. Klasse. Ik had nog nooit in Parijs gefietst en met een rugzak op is dat een grappige belevenis. We gooiden onze spullen op bed en liepen vier dagen lang kriskras door de stad, aten bij Bouillon Chartier, kan niet mooier, vergaapten ons nog een keer aan Rodin, verdwaalden in het Louvre, struinden door Shakespeare and Company, en vonden dat Atelier de Lumière deze keer tegenviel. P filmde alles. Nu is er een avondvullende voorstelling met de twee duifjes in de hoofdrol. 

Ik ben altijd te vroeg. Er kunnen nog vulkanen uitbarsten, lawines loskomen, aardverschuivingen plaatsvinden. Dan nog: ik ben op tijd. Maar als je meerijdt kan je niet echt eisen stellen. Een uur was zéker genoeg, geen zorgen. 
De zorgen begonnen zich te verder te ontwikkelen toen we compleet stilstonden. S had dit nog nooit eerder meegemaakt. Het was wel vreemd. Haar telefoon gaf aan dat ik een half uur te laat zou zijn. Ik berustte. Prentte het woord 'overmacht' in mijn hoofd.
Ik was veertig minuten te laat, maar de elektricien was nog niet te bekennen. Toen hij binnenkwam - een man van 2 meter - stampte hij door de boot en vroeg waar de pomp was. Ik maakte het luik open. Een luid gepiep kwam ons tegemoet, evenals een niet te harden stank. De oorzaak van de kortsluiting. Voor hem niets aan te doen. En weg was hij. 
De pompman moest komen. Intussen haalde ik alle dozen en zakken en kisten onder de vloer vandaan die voor het grootste deel kleddernat waren en begon met grote tegenzin alles schoon te maken. Pompman kwam, maakte het - dachten we -maar toen hij weg was stopte alles er weer mee, hij kwam weer terug, en ik bleef maar Eucalyptus reiniger gebruiken. De afvalberg bij de voordeur werd steeds hoger. De huurder wist inmiddels dat hij de oorzaak was, hij had ondanks alle waarschuwingen in manuals en stickers op de wc blijkbaar iets anders dan wc-papier in de pot gegooid. De arme man voelde zich zo schuldig dat ik niet kwaad kon worden. Ik raadde hem een lange wandeling aan. Dat deed hij, maar de wandeling was toch niet lang genoeg, ik zwaaide nog steeds met mijn duizenddingeneucalyptusdoekje over de zeiknatte spullen toen hij weer binnenkwam. Toen ik eindelijk klaar was, borg ik alles weer op en deed net of ik de vloer vol vochtvlekken niet opmerkte. Aan mijn goedheid zit ook een einde. Ik was van 10 tot 5 bezig geweest. Het was genoeg.   

Om 21.30 kreeg ik een bericht van mijn huurder: alle stroom was uitgevallen. Dat zijn geen prettige berichten als je in de Betuwe zit. Gelukkig heb ik een hulpvaardige bootbuurman, bij hem werkte alles, hij ging wel even in de stoppenkast op de kade kijken. Alles goed. De oorzaak onvindbaar. Ik moest voor maandagochtend een elektricien bestellen. De huurder ging naar bed. In het donker.
Ik ben een stresskip eerste klas met dit soort dingen. Lag de hele nacht te malen. Wat als de huurder dit onoverkomelijk vindt, wat als ze het niet kunnen vinden, wat als die elektricien de hoofdprijs vraagt, wat als...
Oplossing: twee woorden uit mijn vocabulaire schrappen. Heb ik nergens meer last van. 

Ik wilde schilderen zoals H dat deed. Of hij het mij misschien kon leren? On-mo-ge-lijk!
De verontwaardiging was groot. Portretten waren het allermoeilijkste wat er maar was. Dat konden maar weinig mensen. Ik knikte instemmend. Hij bleef maar zeggen dat het niet kon en dat ik gek was. Dat bleef ik hardnekkig negeren en benadrukte dat hij geniaal was en ik er toch niks van zou bakken (terwijl ik dacht: wacht jij maar eens even af) maar het wel wilde doen. Toen hield het gestribbel op. Ik moest dan maar een foto uitkiezen. 
'NEE! Die is veel te moeilijk!'
'Deze dan?'
'Ook niet! Je moet er een en profil hebben.'
Had ik niet. 
Dus werd het een moeilijke.
Ik was lekker bezig en leerde trucjes van de meester, waarvan ik de meeste overigens al kende. Maar ik zat er met mijn neus bovenop als hij mijn kwast afpakte om iets te laten zien.
H maakte het rechteroog. Ik had een mooie linker die er echter totaal niet bij paste en toen ik zag hoe hij ogen deed, wilde ik dat ook proberen. Nog niet gelukt. Vlekken gaan me echter goed af. 

Ook in Culemborg stonden we om 06.15 op zodat we van half zeven tot half acht konden lopen. Maar hier sloten we af met zwemmen in de Lek ipv de gracht. Met gemak zwommen we uit de kleine inham en vonden het op een gegeven moment genoeg. Terug was plotseling een heel ander verhaal. We moesten tegen een forse stroming in zwemmen, zo erg dat we nauwelijks vooruit kwamen. We keken elkaar aan en zetten extra kracht, beseffend dat het maar goed was dat we niet naar het midden van de rivier gezwommen waren. We haalden het, en waren blij met de grond onder onze voeten. Maar eenmaal veilig gaf het gevecht wel net een extraatje aan ons ochtendritueel.

We sliepen voor het eerst in het seizoen in de datsja. Opmerkelijk omdat ik er normaal gesproken al in april bivakkeer. Maar vanwege douche- & wc-perikelen was dat niet mogelijk.
​Het is daar heel normaal om 's nachts allerlei ondefinieerbare geluiden te horen. Ik heb eens een nest ratten, steenmarters, of woelmuizen onder mijn huisje gehad, maar zeker was ik er niet van. Dus ik was benieuwd. Alleen maar omdat P naast me lag, dus hij kon inspringen als het eng werd. Halverwege de nacht attendeerde ik hem op een geluid. Eerst hoorde hij niets, zo subtiel was het. 'Het klinkt als een smakkende kikker,' zei ik. Toen hoorde hij het ook. Op dat moment konden we niet vaststellen of het in het huisje was of buiten. P sliep weer in. Ik kon niet slapen. Die tijd gebruikte ik om het geluid thuis te brengen. Wat uiteindelijk lukte. 
Het was de ijskast die zich anders voordeed. 

Vandaag gaf ik de workshop poëzie aan groep zeven. Op mijn vraag wie er wilde voorlezen gingen er veel vingers omhoog. Ik had maar tijd voor een paar, en gaf de volgende opdracht. De kinderen gingen aan het werk en een jongetje stak zijn vinger op. Ik knielde naast zijn tafeltje. Zonder me aan te kijken zei hij: 'Ik word heel agressief als ik de beurt niet krijg.' 
Ik moest ontzettend lachen, maar hield me in. Hij zat doodkalm aan zijn tafel, nergens zag ik tekenen van ingehouden agressie. Zijn hand lag rustig op zijn werk. Ik zei hem dat het goed was dat hij het vertelde, maar dat het een beetje vreemd was om hem nu de beurt te geven alleen maar omdat hij agressief werd. Maar dat hij wel bij de volgende ronde mocht voorlezen. 
Toen die ronde kwam wilde hij niet. Wel wilde hij weten hoe ik heette. Ik zei het en op dat moment las ik wat hij had geschreven: 'Ik haat juf...'
Ik nam hem mee naar buiten voor een goed gesprek, al was hij er minder over te spreken.