Ik ben op z'n zachts gezegd niet zo'n kok. Toch vind ik etentjes geweldig gezellig, dus nodigde ik vier vrienden uit. Bijgestaan door mijn broer en W, allebei officieuze chef-koks. Mijn broer somde alle ingrediënten op en toen ik eenmaal in de keuken bezig was en me afvroeg welke volgorde en hoeveel van alles, begeleidde W me bij de handelingen. Ik werd steeds vrolijker. Het leek erop dat dit een onwaarschijnlijk goed geslaagde maaltijd ging worden, hartstikke authentiek en feestelijk. Tagine met kip, gezouten citroen, amandel, abrikoos, wortelen, aardappels, kaneel, komijn, rasel ha nout, koriander.
Tot ik door de anderhalve kilo kippendijen roerde en opeens bedacht dat die vriendin van me vegetarisch is. 

Ik heb het idee dat ik in de goede richting zit.
Kiwi antwoordde op mijn mail: I’m super happy that even the idea of me helping you out is making you cheerful!! ​

Ooit klaagde ik over het feit dat ik geen 'mannetje' heb. Dat werd opgepikt door een trouwe volgster die me onmiddellijk de Kiwi die haar zo geweldig had geholpen aanbood.
​De drempel om mensen dingen te laten doen is voor mij huizenhoog. Het is in het verleden ontelbare keren fout gegaan met als hoogtepunt een Egyptenaar die mijn douche eruit sloeg, geld vroeg voor materialen omdat hij anders zijn werk niet kon afmaken, en er toen met de buit vandoor ging.
Vandaag belde ik dan eindelijk en hoopte dat hij niet op zou nemen. 
Hij nam op. Stem als een filmster. Natuurlijk vroeg hij eerst hoe het met mij ging. Ik was meteen verkocht ook al hoort het gewoon bij de etiquette van alle volkeren behalve die van ons. Even dacht ik zal ik keihard gaan brullen waarop hij met zijn bariton een ander licht op de zaak werpt? Ik hield me in. 
Hij gaat voor twee weken de stad uit. Daarna volgt een afspraak. ​Dus weet ik nog niet zeker of ik nu ook een mannetje heb.  

Ik heb alleen maar slechte verhalen over Tilburg gehoord. Toen we er doorheen reden begreep ik waar ze het over hadden. Maar bij museum De Pont zag ik het kunstwerk van Anish Kapoor en wist ik wel dat hij onwaarschijnlijk veel goedmaakte. 

Eerst gingen we een broodje eten bij JWO, volgens J de lekkerste broodjeszaak in Amsterdam. Hij is al meer dan 15 jaar de stad uit, dus hij kan het weten. Bij binnenkomst riep JW: 'Daar hebben we Overveen!' Iets wat ik tamelijk indrukwekkend vond omdat hij nog maar drie keer per jaar komt. Naast de lekkerste broodjeszaak is de lekkerste koffiezaak en word je bevraagd over wat voor soort koffie je lekker vindt. 
Toen waren we klaar voor blote billen en buiken. 

Bij Ikea kocht ik een bureaustoel en zag zoals gebruikelijk op tegen het in elkaar zetten. Het ging redelijk voorspoedig. Alleen de zitting monteerde ik in eerste instantie zo dat het een ligstoel werd ipv een stoel waarop noeste arbeid wordt verricht. 
Het lukte. Behalve dat ik uiteindelijk een bitje overhield, die absoluut uit die verpakking kwam, maar nergens in de instructie was terug te vinden. 
Nu is de vraag of ik die gewoon moet weggooien omdat ik al eindeloos veel van dat soort instrumenten heb en me god niet weet waar ze voor dienen, of nog even wachten omdat ik zo direct misschien op de grond lig omdat het een onontbeerlijk onderdeel blijkt te zijn. 

Voor mij is Loosdrecht doordrenkt met jeugdherinneringen. We lieten onze supps te water op de plek waar vroeger Ottenhome stond, een zeilboten verhuurbedrijf. Alleen de steiger waar ik ooit een romantische slapeloze nacht doorbracht, stond nog in het water. 
We voeren onder de weg door naar de Vuntes en kwamen in het paradijs terecht. Rustig manoeuvreerden we tussen waterlelies en -plompen door. De rietsigaren wuifden naar ons. De stilte is er nog te vinden, niet verpest door talloze toeristen.  
Bij de zwanen met jonkies deden we voorzichtig, zo voorzichtig dat door het uitwijken eerst I en toen ik verstrikt raakte in het aarvederkruid. Het echtpaar keek ons meewarig aan. Alsof er nooit enig greintje van agressie en kracht in de hele soort gevonden was. 
Een van de mooiste geluiden uit het leven: kabbelend water als je er voorzichtig doorheen vaart. 

Om zeven uur zat ik op de fiets om mijn dag te beginnen met tien kilometer roeien op de Amstel met M, gevolgd door een wandeling door de bossen van Driebergen met P en de dag werd afgesloten met twee uur suppen met I in Loosdrecht. 
Ik ben niet zo'n sporter, heb maar één outfit. Dus na het roeien gooide ik hem in de was en had te weinig tijd om alles goed te drogen en vergat mijn boeltje op te hangen tijdens de boswandeling.
l haalde mij in de avond op van het station en op weg naar het water hield ik mijn sport-bh uit het raampje om hem een beetje droger te wapperen. Ik voelde mij een Italiaan die na een overwinning toeterend door de stad reed. I interpreteerde dit geheel anders. Ze keek even naar rechts en concludeerde droogjes: 'Dat is een sterk staaltje direct-marketing.'