Op het bootfeest van de buren was het goed toeven. Toch glipte ik er om 21.45 tussenuit met de mededeling dat ik heel even de drones ging bekijken. Fiets pakken, naar het Stenen Hoofd sjezen, gesprekken afluisteren, drones zien, terugsjezen, doordrinken, dronken worden, bootje uit, trapje op, stukje gracht, trapje af, bootje in. 

We hadden een mooi programma voor de boeg. Eerst elke metrostop, eten op de Cuyp en dan de drones van Studo Drift bekijken.
De metro lukte. 
Wat een schoonheid. Maar mag dat dan opeens iets meer kosten?
De drones. 
​Regen. Wind. Tegenslag.  

De ene foute beslissing werkt de volgende in de hand. Toen ik een half jaar geleden de binnenkant van mijn boot liet schilderen, overtuigde de schilder mij van de te gebruiken kleuren. Ik twijfelde. Zijn argument: iedereen kiest hiervoor. Echt, het wordt ontzettend vaak gedaan.
In plaats van dat er bellen in mijn hoofd gingen rinkelen, dacht ik vagelijk: o... nou ja... dan zal... het wel...
Niet dus. 
VER-SCHRIK-KE-LIJK! 
Kozijnen 9016 (verkeerswit), muren 9010 (off-white). Iedereen doet het. Jawel.
Ik ben blijkbaar nog steeds niet gewend aan het feit dat ik niet als iedereen ben. 
Tot daar aan toe. 
Omdat de schilders het niet zagen zitten om op de omrand van 45 centimeter de buitenkant te schilderen, moest ik dat zelf aanpakken.
Ik dacht een geweldige theorie uit die ik niemand even voorlegde om te checken of hij wel klopte. 
Als ik mijn ramen open zou zetten, dan zou het mooi zijn om hetzelfde wit te zien als de binnenkant. Rust in de tent. Hoe het er vanaf de overkant uit zou zien, dacht ik niet aan. Voor het gemak liet ik mijn aversie tegen het verkeerswit weg, het bestond even niet. 
Ik ging vrolijk aan de gang, maakte het houtwerk niet één keer, maar vier keer schoon (omdat ik niet de goede schoonmaakmiddelen had) en schuurde en schilderde er lustig op los. Ondanks de hittegolf. 
Het was klaar en ik was trots. Op mijn zorgvuldige werk. Het is niets voor mij om iets drie keer schoon te maken om het de vierde keer dan eindelijk te doen zoals het hoort: met St Marc ipv met schoonmaakazijn. Ook was ik trots op mijn schuren en het druppelloos schilderen. 
Tot ik bij de overbuurvrouw zat. 
Het zag er niet uit. Het wit knalde over de gracht en detoneerde als een bikini op Spitsbergen. 

Na de familie kreeg ik een Fransman en zijn zoon van twaalf. Toen mijn Frans spaak liep, maakte dat niets uit. Hij kon ook Engels en Duits. 
We zaten op mijn terras, de stroopwafels deden weer hun werk, we kletsen wat, ik zette het joch in de kayak, dat was geen succes: 'Ga jij er dan in, papa, als jij het niet eng vindt,' en toen gingen ze naar Anne Frank, Van Gogh, Het Stedelijk en Het Rijks.

Ik ontving een opa en oma, de dochter, diens man en twee meiden. We zaten om mijn keukentafel en praatten over wonen op het water, het schrijversleven, het Amerikaanse leven en de toekomst van de meisjes (13 en 15).
De jongste vroeg of het klopte dat 'wij' Amerikanen gek vonden. Ik werd gered door opa. Die bracht onmiddellijk Trump naar voren. Ik haakte er gretig bij aan. Toen kreeg de vader een telefoontje. Hij polste met een blik razendsnel zijn vrouw, zij knikte, hij nam op en ging op mijn terras zitten bellen. Intussen kocht opa een exemplaar van Waantje en daar moest natuurlijk een opdracht in. In de zitkamer barstten de meisjes in huilen uit. Ze gingen met hun rug naar mij toe op mijn trapje zitten. De moeder in het midden, een arm om elke schouder. 
Ik keek naar opa. Ze hadden de hond moeten laten inslapen. Het was zo intens triest dat ik van de weeromstuit meehuilde. Maar opa vond dat blijkbaar niet genoeg. Inmiddels was de familie aan het facetimen met iemand die naast de overledene zat en ik moest van hem gaan kijken. Dat wilde ik niet. Hij bleef aandringen. Uiteindelijk sloop ik op mijn tenen tot achter het gezin, vader zat er nu ook bij, keek naar de labrador die dood op zijn zij lag en sloop weer terug. Niemand had wat gemerkt. 
De meisjes bleven maar huilen, en opa vond het toen opeens een goed idee dat ik de opdracht die ik voor hen had geschreven even zou voorlezen. Ik zei dat ik dacht dat ze daar op dit moment niet op zaten te wachten. Ik liet mijn eigen mening nog even buiten beschouwing. Juist wel, vond hij. Dat zou ze afleiden. Ik moest in het midden van de zitkamer gaan staan en de meisjes voor mij. Ik keek in betraande ogen en fluisterde dat ze anders moesten gaan staan, met hun rug naar de camera toe. We schuifelden een kwartslag. Op het teken van de moeder begon ik. Dat was prima, maar ik moest het ook nog even in het Nederlands doen. Ik draaide de zinnen in de knoop en dacht: ach wat maakt het uit, om onmiddellijk daarna te denken: straks laten ze dit horen aan iemand die Nederlands verstaat en dan klopt er geen hout van, dus ging ik weer mijn best doen om uiteindelijk iets totaal onbegrijpelijks voor te lezen. 

We namen de trein naar Parijs, gooiden onze bagage in het geweldige appartement met dakterras dat we hadden gehuurd, en reisden af naar de collectie van Gustave Moreau. We wisten precies wat voor metrokaartjes we moesten hebben, maar stonden blijkbaar net wat te lang op het Frans te studeren. Een jonge vrouw vroeg of we hulp nodig hadden. Dat was wel makkelijk, dus graag. Zij voerde het carnet voor 3 dagen in, E haar pas, maar die deed het niet. De rij werd langer. De vrouw hield haar pas tegen het apparaat, en zei tegen ons dat het oke was om haar die 53 euro te betalen. Ik keek naar de vrouw en berispte mezelf om het vooroordeel dat ik had. Een Indiase, wel netjes gekleed, maar toch dacht ik: wat erg dat ik de associatie van een straatbedelaar heb. E gaf haar het geld. Ze liep net iets te snel naar de volgende toeristen. Ik vroeg aan E: 'Klopt dit wel?'
De prijs klopte in ieder geval. We zagen een jongen met eenzelfde kaart om zijn nek andere mensen helpen. Dat stelde gerust. Toch vroeg E aan het meisje waarom de kaart niet had gepakt, want er stond maestro op.
​Het was een nieuw apparaat... En weg liep ze. 

E en ik kennen elkaar alleen van onze gezamenlijke theateravonden. Nu bleven wij samen achter in ons buitenlands Nationaal Erfgoed. Maar als iemand eenzelfde tempo heeft qua wijn achteroverslaan, blijkt er eigenlijk altijd een klik te zijn. 
We zwierven over het kerkhof, langs de korenvelden, via het kerkje, langs zijn herberg en belandden in een Vietnamees restaurant. 
Dat was apart. 
Vooral omdat de vrouw die ik eerder op de avond al had zien lopen met een servet in haar mond, ook hier binnenkwam. Het servet, of misschien een frisse nieuwe, zat in haar mond gepropt.  
Ze werd vriendelijk de deur gewezen. 
Wij wandelden naar onze "caravan in de lucht", zoals de eigenaresse ons verblijf had beschreven. Die beschrijving was adequaat. Als de een inademde moest de ander uitademen.
Er was niet alleen een open keuken, maar ook een open wc. Ik mocht op de vliering in het echte bed, alleen was daar geen raam, maar wel een ventilator. Ik  plaatste de ladder tegen de balk en klom moedig naar boven om binnen vijf minuten weer beneden te staan. Claustrofobie. 
Ik wilde mijn matras naar het terras beneden halen en daar de nacht doorbrengen, E vond dat te veel gedoe en we wisselden gemoedelijk van bed. 
Dus lag ik in de beste optie waar niet een, maar drie ramen tegen elkaar opengezet konden worden. Alleen even oppassen dat ik mijn hoofd niet driedubbel zou stoten als ik omhoog zou komen. 
We haalden allebei glansrijk de ochtend. 
​E had naar gedroomd, ik had heerlijk geslapen. 

We reden Auvers-sur-Oise binnen en op het pleintje voor de herberg waar Van Gogh zijn laatste twee maanden doorbracht, zat I op ons te wachten. J draaide zijn raampje open en er volgde een romantische scène met hoofs geroep uit het raampje, inclusief Frans accent, het negeren van het verboden in te rijden-bord, en het vertraagd naar elkaar toerennen. 
Nadat I voor ons een gouden ontvangst had geregeld door te zwaaien met haar visitekaartje (VG-museum), hadden E en ik geen hulp meer nodig. 
Het restaurant - nog helemaal in oude staat - was dicht, maar we waren, bien sûr, welkom voor een glas. Ze schonken een mooie wijn, we kregen er een stuk waanzinnige worst bij en deden mee met de rondleiding.
Ik vond het toch indrukwekkend om dezelfde trap op te lopen en daar in Vincents kamertje te staan. Tussen al die Koreanen werd ik er onverwacht chauvinistisch van. Na de rondleiding liepen we door het dorp en langs de velden waar borden stonden precies op de plekken waar hij had zitten schilderen.
​Op het kerkhof was een aantal mensen druk bezig met van alles. Voornamelijk met foto's maken, maar één man sprong eruit. Niet alleen door zijn gele t-shirt, maar ook omdat hij met iets mysterieus in zijn hand naar de steen liep, met de inhoud van zijn hand over het graf wreef, er toen een kus op gaf en daarna weer omliep. Ik dacht net: wat jammer dat ik dat niet kon vastleggen.
Toen deed hij nog een rondje.