Natuurlijk verdwaalde ik met mijn gele ov-fiets in de achterbuurten van Zaandam. Na een opbreking - ook daar ligt elke straat of brug zo'n beetje open - gaf ik het op. Op het moment dat ik naar de man liep was ik me bewust van mijn jas en laarzen. Ik dacht: als hij me maar niet de Duitse Do-ist-der-Bahnhof-treatment geeft. 
De man was alleraardigst, al was hij aan het stuiteren van de drugs. Grote ogen, op en neer dansend op de ballen van zijn voeten legde hij me uit hoe ik naar het station zou kunnen komen. Nog voor ik helemaal opgelucht kon ademhalen sloot hij af met: 'En dan is het immer genade aus.'

Vandaag stond ik voor het eerst voor een groep waarvan ik wist dat ik ze de komende tien weken elke week zou zien. Dat maakt het toch anders. Mijn lessen moeten een opbouw hebben en ik moet ze erbij zien te houden. Allemaal. 
Ik startte de les met omkopen. Iedereen kreeg een groot, mooi kleurig schrift voor alle oefeningen in de les, en ze kregen ook een piepklein notitieboekje om mee naar haar te nemen. Daarin schrijven ze afgeluisterde gesprekken op, mooie, opvallende zaken, gekke gebeurtenissen. 
Halverwege de les stak een jongen (12) zijn vinger op. 'Juf! Ik hoorde net een mooie, lange zin, mag ik die opschrijven?'
Het mocht. 

W en ik stonden op het Spui. Een kleine man met zwarte lange jas en zwarte hoed op vroeg ons in het Engels waar de English Hatter was. Er ontspon zich een gesprek. De focus was op W. De man complimenteerde hem met de manier waarop zijn wollen jas geweven was. Het had een speciale naam. Hij benadrukte even dat hij geen kleermaker noch Jood was, maar hij wist er wel alles van. Hij deed een stapje dichterbij. W wilde weten waar hij vandaan kwam. Dublin. Maar daar moest W niet zijn. Daar vond je het niet meer. W kreeg tips waar hij het dan wel zou kunnen vinden, wat precies bleef een beetje vaag. De man complimenteerde hem nogmaals met zijn jas. Alleen had die wat langer moeten zijn. Hij tikte op het been van W. W was een lange man. Daar hoorde een lange jas bij.
W en ik keken naar beneden. Naar de kleine man met de veel te lange jas en knikten tegelijkertijd. 

De oom van W is dood. Hij reageert laconiek. 'Het grote sterven gaat beginnen.'

Een Fries zonder Elfstedenkruis

Vandaag mocht ik kinderen van de basisschool interviewen over hun creatieve voorkeuren. Vanaf volgende week krijgen ze lessen van kunstenaars in diverse vakgebieden.Wat een dag!
Daar was het meisje dat zonder dat iemand het wist voor de spiegel toneel speelde en dat toch aan mij vertelde, het jongetje dat graag het leger in wilde, maar intussen alle, maar dan ook alle creatieve lessen wilde volgen. Of het jongetje dat muziek, beeldend, schrijven, ontwerpen en design meer dan verschrikkelijk leek:'Ik ga me zeker enorm vervelen en ik kom er uitgeput uit.'
En dan was er het meisje dat mij in de gang voor de tweede keer in haar leven tegenkwam en naar mij woof alsof we een gezamenlijke  geschiedenis hebben. Ergens hebben we dat ook. Ze wil kunstenaar worden. Ze woont in de meest criminele wijk van Nederland, en ik hoop dat ik haar een klein beetje op weg kan helpen. Al is het maar omdat ik ervan overtuigd ben dat zij, dat hele kleine opdondertje, het helemaal gaat maken.

Ik benaderde hem met schroom. Of hij waantje wilde lezen. Tot mijn verbazing wilde hij dat. Niet veel later zaten we samen in de uitzending. Van te voren was ik beducht over de ontmoeting. Zou hij even erg zijn als zijn reputatie? Hij viel duidelijk op grote vrouwen. Daar was niets chagrijnigs aan.
Tijdens de uitzending vertelde hoe mooi hij Waantje vond.
​We dronken een borrel, we poseerden voor de foto en zagen elkaar nooit meer.
​Wat voor relatie heb ik met hem? Geen. En toch weer wel. Die ene uitzending, die ene avond.
Met hem wordt er weer een tijdperk afgesloten. En dat had ik juist zo graag open willen houden.

Vandaag hoorde ik dat ik door mag. Dat is nogal wat. Vooraf dacht ik dat het toch wel zuur zou zijn, dat op het moment dat ik precies weet wat ik met mijn leven wil, ik te horen zou krijgen dat de rek eruit was. 

Zaandam. Het station wordt verbouwd, maar nergens een bord waar ik het busstation kan vinden. Bij navraag blijkt een of ander minuscule trap naar beneden the rabbit hole te zijn waarin je moet afdalen. Áls je dat al redt. De trap is zo onwaarschijnlijk steil dat een mens met een beetje hoogtevrees doodsangsten uitstaat, daarbij komt dat de treden zo ondiep zijn dat je de leuning geen seconde loslaat. Als je dat hebt overleefd kom je in een glazen buis terecht waarbij aan de linkerkant boven de deuren de letters A t/m E te zien zijn. Ik moest naar I. Misschien buiten? Terug naar binnen. De andere kant blijkt ook een nummering te hebben. Dit is misschien discutabel en zijn andere reizigers wel zo snugger om twee kanten op te kijken. Ik denk: even een bordje aan het begin met welke letters je waar kunt vinden zou veel oplossen. Als je dan de goede uitgang hebt gevonden staat er binnen anderhalve meter een gigantisch reclamebord dat je niet alleen de ruimte om normaal naar buiten te lopen ontneemt, maar ook het zicht op de bussen. Dus een laatste spurt omdat je ziet dat je bus aan het vertrekken is, is er niet bij. Deze reclameborden staan voor elke uitgang. Er is over nagedacht. 

In de middag zat ik in het OLVG. Gigantische hal, in het midden twee rijen stoelen aan elkaar geketend. Ik moest me smal maken. Zo smal dat ik elke ziekte op z'n gemakje van de ene wachtende naar de andere zag lopen. En toen ik achteroverleunde kreeg ik ook geen ruimte. Degene die het hardst zijn rug tegen de leuning duwde, won. 
Vandaag laat ik wc's met deuren met open onder- en bovenkant nog achterwege.