Alleen met Vermeer. Daar had ik zin in. Ik weet niet waarom, normaal ben ik een neuroot, maar nu haalde ik op het nippertje de metro naar Zuid. Daar viel de trein naar Den Haag uit. Twintig minuten vertraging, een ander eindstation, een tram met allerlei rode waarschuwingssignalen op de app. Ik zou nooit op tijd aankomen.
Omdat meneer Vermeer en ik maar tien minuten met z'n tweeën mochten doorbrengen, bestelde ik om 11.00 uur een Uber voor 11.12. Ik stuurde meteen een boodschap aan de chauffeur dat ik over 12 minuten zou aankomen op het station. Hij wilde dat ik de rit annuleerde. Ik pikte het niet, want dan moest ik zes euro betalen. Hij zei dat alles goed zou komen en zou wachten. Perfect.
Volgens de app moest ik naar de Westkant. Ik kom in een overdekt perron aan! Weet ik veel wat west is. Ik app mijn chauffeur die ik inmiddels als mijn vriend zag omdat hij me had gezegd dat het goed zou komen met mij en Vermeer, welke kant ik moest hebben: De Laken of centrum? Mijn vriend antwoordde: 'Ik sta voor de Jumbo.' Ik bedwong de neiging om hem vloekend te vertellen dat ik hier niet bekend was en gokte verkeerd. Weer vier minuten van mijn tijd af.
Uiteindelijk zat ik in de taxi. De chauffeur vertelde dat als ze vijf minuten moeten wachten ze de rit moeten cancelen. Ik beschouwde het als een vriendendienst dat hij gewoon had gewacht en gaf hem een goede nooit.
Ik was op tijd, had nog twee minuten en meneer Vermeer wachtte op me. De suppoost liet me er niet door. Ik moest het andere entreebewijs ook nog halen. Zuchtend liep ik terug. De vrouw achter de kassa kreeg haar printer niet aan de gang. De minuten tikten onverbiddelijk door. Eindelijk had ik mijn uitdraai. De suppoost was naast me komen staan. Ik had precies dezelfde uitdraai gekregen. Ik wilde nu echt gewoon naar binnen. Mocht niet.
​Ze zetten het systeem op z'n kop, vonden mijn naam voor 10 oktober. Die had ik afgezegd. Tegen de vrouw die ik toen aan de telefoon had zei ik dat het wel goed moest gaan. Geen probleem zei ze en hartelijk dank voor het annuleren. 
Er zaten al mensen op de plek waar ik tien minuten lang naar het straatje had kunnen staren. 
Ik keek op mijn mobiel. Een mailtje van Uber met daarin een aanzienlijk bedrag aan wachtgeld.  

We kwamen wandelaars tegen die verdwaald dachten te zijn. Of zij ook een NS-wandeling maakten? Jawel, naar Hollandsche Rading. O, nee, wij gaan naar Baarn. Dachten we.
Op Hollandsche Rading misten we op nog geen halve minuut de trein. Hij sloot zijn deuren en reed weg. In de snackbar die wel open was, nam de vrouw voor ons zoveel tijd in beslag dat wij de geplande kroketten niet meer konden bestellen. We liepen het perron weer op. En zagen aan de andere kant een trein binnenlopen en vertrekken op het moment dat onze trein dat zou moeten doen. 
We hadden niet alleen de route niet bekeken, maar ook niet naar het perron. We concludeerden dat we nu wel tijd hadden voor kroketten, maar we namen een Uber. 

We gingen een wandeling van 13 km maken. Door de bossen bij Baarn. Om de herfstkleuren, die eigenlijk nog niet echt op gang waren gekomen. Maar het maakte niet uit, het was lang geleden dat we zo lang wandelden. Normaal stoppen we in een fijne bostent voor iets warms, en slaan we tegen het einde van de dag het café niet over. Daar beklaagden we ons even over. Maar toen bleek dat W voor een veel beter alternatief had gezorgd. Uit zijn rugzak kwam een gasstel. Een pannetje werd razendsnel gevuld met soep. We zaten op een bank en keken uit over de hei. Voorbijgangers complimenteerden ons, en we deden dat zelf ook een aantal keer. En helemaal toen uit zijn rugzak ook nog glaasjes kwamen die gevuld werden met Gomeron. ​ 

S was in Frankrijk, dus liep ik maandag t/m woensdag in mijn eentje vanaf 06.30 door de stad. Ik liep mijn favoriete route, pontje naar Noord, langs de IJ-oever, pont naar de Pontsteiger, via de koffiekiosk, een cappuccino en een praatje inclusief mooi uitzicht, terug langs de andere oever.  
De tweede favoriete route loopt ook door Noord, maar dan richting opgaande zon, andere pont, langs Wilhelminadok, de Goudfazant, geen koffie, met pont naar Azartplein en via KNSM en Java-eiland terug. Anderhalf uur. 
Derde route gaat via de achtertuinen van Wittenburg door het Fuenenpark. 
Geen van de dagen zwom ik. Er zijn grenzen. Maar vanmorgen was S er weer, we 'deden' de Jordaan. Ik dacht steeds, ik lok niets uit, maar als zij zegt dat ze niet wil zwemmen, wil ik het ook niet. Ze zei niets.
 Het was tien graden. 

De klanken kaatsten tegen de onderkant van de brug. Ik veerde op en ging op mijn terras zitten luisteren. De muziek was weer prachtig. Langzaam zakte het bootje af.
Reinier vertelde dat hij meespeelt met de klokken van de Zuiderkerk, Westertoren en Oude Kerk. Dus liep ik naar de laatste om getuige te zijn van een geweldig samenspel, zoiets als dit. Voorbijgangers stopten, camera's draaiden op volle toeren. Toen het concert afgelopen was werd de beiaardier door Reinier naar buiten getoeterd, wij gilden met z'n allen: 'Ahoy!' Hij zwaaide naar ons vanaf de toren met een witte zakdoek. 
Het was er weer, dat geluksgevoel als ik getuige ben van mensen die doen waar ze van houden ook al levert het niets op. Financieel dan. Want zo te zien is dit waar hij heel gelukkig van wordt. 

T kwam hier met een doos vol taartjes. Ik had geen zin in eindeloos gepiel met het plakkertje en trok de doos kapot, alleen leverde dat niet veel op. Met geen mogelijkheid kreeg ik ze eruit. 
T: 'Het is wel duidelijk dat jij een eenzame oude vrouw bent die nooit gebakjes aangeboden krijgt.'
​Van de zes at ik er vijf. 

Vorige week hielden we ons bezig met het schatten van de temperatuur van het water. Ik dacht dat het zo'n 17 zou zijn, maar kocht toch een thermometer.
Na het weekend is het altijd weer even inkomen. Alsof die twee dagen meteen rommelen met de gevoelstemperatuur. Ik had me voorgenomen om pas te kijken als we gezwommen hadden omdat het wellicht een gebrek aan dadendrang zou genereren. Maar ik kon me niet inhouden. 11,2  

Op zijn verhoogde stoel met één been gestrekt op een kruk, torende S boven alles uit. Naast zich water, thee, kruidnoten, de krukken binnen handbereik. Hijzelf voorzien van een nieuwe heup. 
De knappe chirurg had nogal wat tijd moeten besteden aan het doorzagen van zijn spieren en pezen. S had voor de ingreep keihard getraind om zo fit mogelijk de operatie in te gaan. Daar had de chirurg last van. Door al dat moeizame gezaag liep hij uit. Maar, en dat was het vermelden waard, behalve ontwikkelde spieren had S een heel grote kom.
Het bleef even stil. Ik dacht na over groottes van kommen en vroeg me af of dat iets was om trots op te zijn. Het klonk wel indrukwekkend.