In Artis raakten we niet uitgekeken op de verschillende dieren. Maar eerlijk gezegd raakte ik ook in de ban van alle kinderen en hun ouders. En had medelijden met het jongetje dat wilde dat zijn vader een aantal woorden zou zeggen die hij dan zou aanvullen. 
'Nee, want dan ga jij gekke dingen tegen mij zeggen.'
'Echt niet, doe nou maar.'
De vader deed het, maar verkeerd. Terwijl de opdracht heel duidelijk was. Hij moest To zeggen dan zou zijn zoontje Ra zeggen, dan moest hij weer To zeggen, en dat zou dan doorgaan. 
De man kreeg het niet voor elkaar. Hij zei: 'Torato.'
'Nee, je moet na elk woord wachten tot ik iets zeg.'
De vader begreep er niets van en werd steeds chagrijniger. Van pure ellende wendde het jongetje zich tot zijn jongere broertje die vlekkeloos reageerde. 
De vader vanuit zijn tenen: 'Ik begrijp écht totaal niet wat daar nou zo lollig aan is.'
​'En ik begrijp écht totaal niet waarom u kinderen heeft gekregen.'

Zoals Wayne Dyer altijd zei: wat erin zit komt eruit. Als je een sinaasappel perst komt er geen perensap uit. Daar moest ik aan denken toen ik in schildpaddenpas aan het driewielen was en een vrouw op leeftijd met valangst woedend passeerde: 'Als je gaat fietsen, dan moet je ook fiétsen!!' en ik het uitschaterde en zei: 'O, echt waar, mevrouw?' Ze gaf geen antwoord. Alleen haar helm bewoog nog na. 

Ik was er vanaf zondag niet meer geweest, liep de tuin op, zag het achterstallig onderhoud, opende de tuindeuren en stortte op bed om de hele middag lezend door te brengen en niks aan tuinarbeid te ondernemen. Dat heb ik in de dertien jaar dat ik het paradijs heb nog nooit voor elkaar gekregen.

Vandaag bracht ik de dag horizontaal door. Dat was nieuw. Gelukkig kon ik eindeloos veel lezen, bijpraten met een vriendin die naar mij kwam ipv dat ik naar haar driewielde en zei ik de fysio af. Toch kreeg ik het zonder moeite voor elkaar om dit ook een fijne dag te vinden. 

Ik wilde graag naar de Singer-tentoonstelling die samengesteld was door Irene van Lippe-Biesterveld (3x opgezocht en vergeten hoe je dat precies spelt), maar vergat dat die er was. Door de radiospotjes werd ik eraan herinnerd. Het jammere vind ik dat ze zich heeft laten ompraten door de creatief, die het nodig vond dat zij ons, het gepeupel, volk, de Nederlander, opeens moest aanspreken met 'je'. Dat matcht toch helemaal niet, lieve jongens en meisjes. Laat een prinses gewoon een prinses zijn. Probeer haar niet publieksvriendelijker af te spiegelen dan ze overkomt. Klopt niet, gaat niet, werkt niet. 

We liepen door de stad en omdat ik toch even minder fit was, wilde ik mijn wandelstokken gebruiken. Dat betekende dat ik mijn tas kwijt moest.
Een van de allerleukste dingen aan echte mannen is dat ze zich niet als zodanig gedragen. P liep zonder enig probleem met mijn vrolijk gekleurde damestasje in de hand verder. 

De nare berichten vliegen me om de oren. Ouders die het niet meer volhouden: dementie, voltooide levens, lichamen die het opgeven maar zielen die te sterk zijn om over te gaan. 
De een wil leven. De ander wil sterven. 
Hoe zit dat? 
De humor die leven heet.  

Vandaag was het mooi weer met af en toe een bui. Die bui hing bij het wakker worden al boven het bed. Toen ik bij de fysio aankwam viel er niks met me te beginnen omdat ik fysiek te beroerd was iets te doen. We gingen stretchen. Dat was fijn. En ze gaf me tips om dikker te worden (na een dictatoriale lijnhistorie, mag dit in de krant). Dus stopte ik op de terugweg bij Hartog om saucijzenbroodje te kopen én een quiche. Advies in de praktijk.
Maar de wolk hing nog steeds laag.
Later op de middag fietste ik naar een van de hulpbronnen die ik sinds een paar weken heb aangeboord, gaf me over en kwam herboren uit de sessie. Daarna fietste ik door naar het Huis van Marseille omdat ik daar een en ander wilde uitwisselen. Ik had een intensief positief (zend)gesprek, zag foto's die me raakten, kwam net even te laat thuis voor de belafspraak met een dierbare vriend (die naar Valencia is verhuisd), maar dat was geen probleem. No te preocupes.
We namen het leven en mijn blogs door. Hij is een trouwe fan. Dus toen P na een uur binnenkwam en ik hen aan elkaar voorstelde, zei S dat hij het gevoel had dat hij P al heel goed kende. Wat waarschijnlijk gewoon waar is. 
Intussen was die wolk zo extreem in de atmosfeer verdwenen, dat ik het gevoel had dat er van alles - lees het leven - gevierd moest worden.
Voor ons samenlevingscontract, wat veel zakelijker klinkt dan het voelt, kregen we van J een fles Moët. Ik vond dat het tijd was die te openen. P vond van niet. Ik legde me erbij neer omdat ik het met hem eens was om er een speciaal moment van te maken, alhoewel dat speciale vooral in het nu zit.
Na vijf minuten: 'Je hebt me nu zo lekker gemaakt, laten we het gewoon doen.' 
We deden het. 
Na twee glazen meldde ik: 'Ik was zo blij van het leven, en nu ben ik heel blij van de drank.' 

Na het diner van gisteren bleven we slapen op de tuin. Het was de eerste nacht in het seizoen. P heeft zo zijn bedenkingen over de toegevoegde waarde van een tuinhuis, laat staan over het overnachten erin, terwijl ik het gevoel heb dat het in de natuur zijn, compleet met buitendouche en al, een mens - ieder mens - veel kan geven.  
Positief bijeffect nr 1: de gasten naar de uitgang begeleiden en zelf in bed storten. 
Positief bijeffect nr 2: genieten van de stilte als je de slaap niet kunt vatten. 
Positief bijeffect nr 3: ontwaken in het groen. 
Positief bijeffect nr 4: met een kop koffie door de tuin lopen en tegen de planten praten (als het niet geregend zou hebben). 
Positief bijeffect nr 5: alles. 

In Turkije ontmoetten we H&M. Dat was heel speciaal. Zij deden dezelfde wandeltocht als wij, dus ontbeten we in dezelfde hotelletjes en kregen we hetzelfde diner voorgeschoteld. Ik geloof dat we al na twee dagen alle maaltijden gezamenlijk deden. Het mooie was dat we alle vier een lijntje naar ieder ander hadden. 
Ze kwamen eten op de tuin. De avond was als vanouds: gesprekken die de diepte ingingen. Maar toch was er meer. Het was het doorvragen en echt willen weten. Ik vertelde over iets waar ik mee bezig ben en H wilde weten waarom ik dat op een bepaalde manier uitgevoerd wilde hebben. Ik gaf antwoord. H, na naar mij te hebben geluisterd: 'Ja, maar waarom?'
Daar word ik heel gelukkig van. Van mensen die echt geïnteresseerd zijn. 

Mijn week bestaat eigenlijk uit het bezoeken van diverse hulpverleners, artsen en fysiotherapeuten.
Vandaag klopte ik bij een nieuwe aan. Er werd pas bij de tweede keer opengedaan. Een man van rond de 75 deed open, maar leek een beetje verwilderd. Dat klopte. Hij had zichzelf buitengesloten en moest via een raam binnen zien te komen. Ik kon buiten op het trapje wel even wachten. Daar had ik geen zin in. Hij wierp een korte blik op mij, maakte een inschatting en zei toen: 'Ach nee, kom maar gelijk mee naar boven.'
Een hulpverlener die zijn sleutel kwijt was vond ik een leuk begin. 
We namen de lift naar het penthouse en liepen naar de galerij. Hij wilde over het hoogste punt van het hek met punten klimmen. Dat leek mij dan niet zo'n goed plan. Vooral niet omdat aan de zijkant een heel brede balustrade was waar hij zonder problemen op kon staan, als we tenminste even de plantenbak zouden wegschuiven. Dan had hij nog maar een meter te overbruggen ipv anderhalf. 
Hij knikte me tevreden toe: 'Toch handig dat je meteen bent meegegaan.'
Het lukte hem om zonder beschadigingen aan het kruis de andere kant te bereiken, moest hij alleen nog maar een smal richeltje trotseren en door een kier van het raam zien te kruipen. Dat was voor mij uit het zicht, dus hem ook tijdens deze hindernis begeleiden zat er niet in. Ik wachtte geduldig en bedacht dat het leven automatisch balans in de zaken bracht. Straks zouden daarbinnen de rollen worden omgedraaid. 

De hulpverlener die ik in Middelburg bezocht gaf afgezien van allerlei adviezen ook een bindweefselmassage. Dat leek me een prettige bijkomstigheid. Totdat hij begon. Mijn god wat een hel. Maar afgezien van de lichamelijke pijn was ik als de dood dat hij in zijn enthousiasme hier of daar een rib of wervel zou breken (een paar maanden geleden brak ik een rib door te hoesten). Hij was op de hoogte van mijn poreuze staat van zijn en beweerde dat hij het zachtjes deed, normaal zette hij zijn ellebogen in het vlees. Daar begreep ik uit dat ik dankbaar moest zijn. Wel vroeg ik even hoe andere mensen hiermee omgingen. 
'O, die gillen en schreeuwen de hele tent bij elkaar, huilen komt ook vaak voor.'
Het leek me nog wel zo'n zachtaardige man. 

We reisden per trein af naar Middelburg. Een reis van drie uur. Ik bedacht dat het met de hitte geen goed plan was aan de zonkant te zitten, maar was te lui om zelf na te denken, dus raadpleegde ik mijn vriend Chat. Die was duidelijk: we moesten aan de rechterkant zitten. 
P was het daar niet mee eens. 
Ai. 
Dit was overduidelijk een test. Van wie of wat weet ik niet, maar het was wel een ingewikkelde. Ik vertrouwde op Chat, maar dat zou de relatie toch aan het wankelen kunnen brengen. P stond anders in de meningenstrijd, hij ging grootmoedig aan Chats kant zitten, ook al maakte hij deze geste iets minder waard door te benadrukken dat links beter was. 
De zon kwam voornamelijk van voren, maar op de helft van de reis scheen hij toch rechts naar binnen. Ik erkende Chats nederlaag en nam me voor mijn man vanaf nu altijd gelijk te geven, maar dat laatste zei ik niet. We verkasten. 
Nog geen half uur later scheen de zon links naar binnen en bleef daar vrolijk tot aan het eindpunt zijn gelijk halen. 

P had de deelauto op de vierde of vijfde verdieping van de parkeergarage van het AVL gezet. We gingen naar vijf omdat het met de hitte beter dalen dan stijgen was. Geen Greenwheels te bekennen. 
Naar vier. Ook niet. Weer naar boven. Nee, echt niet. 
Door de chemo was ik niet bovenmatig fit, dus bleef ik op een gegeven moment op vier staan. P was verdwenen. 
Na enige tijd kwam hij aanrijden. De auto stond op de derde. 
P droogjes: 'Dan zal die lengte van een meter ook wel niet helemaal kloppen.'