De afscheidsdienst was in de Grote Kerk van Lisse. Lisse bleek niet een, maar twee kerken te hebben. Een mevrouw wees me welke van de twee ik moest hebben. Het leek me stug, het zag er allemaal veel te katholiek uit, maar ik kende de dode niet. Wie weet schatte ik de familie volkomen fout in. Maar hoe dichter bij ik kwam, hoe onwaarschijnlijker het me leek.
De bus was te laat aangekomen en ik had haast. Daar kan ik niet goed mee omgaan. Ik ben altijd te vroeg. Nu had ik nog vijf minuten en op een academisch kwartiertje hoef je bij een afscheidsdienst niet te rekenen. Ik liep het kerkpad op, maar zag dat je in Lisse niet onder het geloof uitkomt. Even verderop stond een derde kerk. Deze zag er veel waarschijnlijker uit. Dus liep ik twintig meter die richting op, bedacht me toen dat als het toch in deze eerste kerk bleek te zijn, de kerk heette niet voor niets Grote Kerk en deze was gigantisch, dan verloor ik meer tijd. Dus liep ik weer terug. De kerk die wel groot was, maar niet zo heette, was leeg. Zelfs geen katholiek te zien. 
Ik snelde naar de andere kerk, deed heel voorzichtig de deur open. Iedereen zat al. Aan de zijkant was een lege bank, maar met een deurtje ervoor. Ik kreeg hem niet open. Voor alle mensen die naar mij keken was het meteen duidelijk dat ik nooit in een kerk kom. Ik rukte aan het deurtje en gaf uiteindelijk op. Wist ik veel dat er een schuifje aan de achterkant zat. Toen bleef ik maar wat sukkelig bij de deur staan. Maar een oude meneer die medelijden met me had en zelf een ruimhartige kerkganger was, af te leiden uit het gezang en de gebeden die hij later foutloos meezong en bad, deed het deurtje van het bankje voor hem voor me open.
Een mooi stil gebaar. We knikten elkaar opgewekt toe. 
Toen verbaasde ik mij nog even over de aard van de afgesloten banken. Er kon maar een persoon zitten. Het mocht niet te gezellig worden. 
De dienst kwam goed op gang en mijn dwanggedachten ook. Ik had er aan gedacht mijn telefoon op vliegtuigstand te zetten, en zelfs gecheckt of er niet een wekker af kon gaan (die glippen dwars door alle vliegtuigstanden heen), maar toen begon ik argwaan te krijgen over mijn laptop. Het zou kunnen dat een of andere onverlaat mij precies tijdens de preek zou gaan Skypen. Zou mijn laptop dan keihard rondzingen? De dienst kon niet echt losjes genoemd worden. Als mijn laptop af zou gaan, dan zou dat een grote ramp zijn. Ik stelde me voor hoe ik met rugzak en al met veel te veel lawaai zou vluchten. Hele kerk achterstevoren.
Ik woog af wat erger was. De kerk weer uit om mijn rugzak buiten te zetten, of een heldere ringtoon die door de kerk zou zingen. Ik durfde niet nogmaals de aandacht op mij te vestigen en bleef zitten. Maar tijdens het gezang trok ik mijn laptop uit mijn tas, ritste de laptophoes open. Dat lukte zonder lawaai, en ik zette het geluid uit. Vroeg me onmiddellijk af of dat wel zou werken, want om op het bureaublad te komen moet ik eerst een code invoeren. Ik typte de code in. Verkeerd. Het koor naderde het einde en ik zag mezelf opeens zitten in de eenpersoonsbank met mijn laptop op mijn schoot. Dat kwam niet al te respectvol over. Ik klapte de laptop weer dicht en bad heel stilletjes tot god. God, haal het niet in je hersens om mijn laptop af te laten gaan.
De dienst ging rustig door. God werd geroemd. Mijn rugzak bleef stil. 
God was genadig en groot en goed. 

Met A zat ik in het café toen J en F binnenkwamen. Hij wilde F voorstellen, maar wij kennen elkaar. J wilde weten waarvan. In plaats van dat ik rustig: van Buitenkunst zeg, brul ik:
'Ik was hartstikke verliefd op hem!'
'En?' vraagt J. Wenkbrauwen omhoog en -laag.
'Nooit geconsumeerd.'
Ook weer veel te hard.
Ik meende F een stapje naar achter te zien zetten.
Toen was de hele kroeg op de hoogte van mijn gefaalde liefdesleven en kon ik weer verder met mijn gemberthee.

Omdat mijn wegwijzercapaciteiten ook een grens hebben, zette ik de koffer aan de andere kant van de straat, vroeg me even af hoe schuldig ik me zou voelen als de overburen de lucht in werden geblazen, en belde de politie. Geen spoed. Daar dachten zij anders over, zij hielden niet van achtergelaten koffers, ik werd doorgezet naar 112. 
Ik gaf de afmeting en de kleur door en timede. 
Af en toe deed ik de voordeur open om te zien of ze er al waren, en zag dus ook hoe de eigenaar rustig de straat uitliep. Koffer losjes achter zich aan. 
De politie deed er drie kwartier over om te laten zien hoe erg zij niet van achtergelaten koffers hielden. 

Toen ik naar het station liep, zag ik toeristen die zich over een kaart bogen. Geen smartphone in zicht. Ik aarzelde, maar dacht toen dat als ik op de ochtend van de eerste dag van het jaar begon met een goede daad, dat vast de toon zou zetten voor de rest ervan. 
Ze hadden inderdaad hulp nodig. 
Tevreden liep ik naar het centraal om in de hal aangeklampt te worden door een vrouw die een kop kleiner was dan ik. Nederlands met accent. 
Ze had een A4 bij zich met haar reisschema. Ze zocht spoor 1. Ik legde haar  uit waar ze naar boven moest én waarschuwde dat ze dan niet de trein van spoor 2 moest nemen, maar helemaal door moest lopen naar het einde omdat daar spoor 1 pas begon. 
Ze begreep er niets van. Er ontstond lichte paniek omdat ze bang was haar trein te missen. Ik zei dat ik haar wel even bracht.  
'Moeten we deze trap op?' vroeg ze.
Ik zei 'Ja,' stapte voor haar de roltrap op, keek om, maar ze kwam niet achter mij aan. Bovenaan bleef ik staan wachten. Ze liet allerlei mensen voor gaan, tot ze een vrouw gevonden had wiens arm ze vastgreep en vasthield. 
In de verte reed haar trein weg. 
Op het A4tje zag ik dat ze naar Breda moest, ik zocht het spoor op, was een veel betere verbinding dan haar schema, en vertelde dat ze spoor 4 moest hebben. Ze wilde eigenlijk niet. Liever wachtte ze op de volgende trein van spoor 1. En ze wist niet waar 4 was. 
Ik legde het systeem van de borden boven de perrons uit. Toen ze er nog steeds niets van begreep zei ik dat ze bij de infobalie beneden in het midden van de hal moest vragen. En benadrukte dat de informatiebalie geel was.  
Ik wilde niet nog eens met haar meelopen want mijn trein bleek vanaf spoor 2 te gaan. Toen dacht ik nog dat het een cadeautje voor mijn hulpvaardigheid was, bij het afscheid zei ze: 'Wat een geluk heb ik dat ik jou tegenkwam.' Maar ik bleek in de stoptrein naar Rotterdam te zitten - had ik haar maar moeten brengen - dus stapte ik in Sloterdijk over. 
Daar werd ik aangeklampt door een Fransman. In het Frans vertelde ik waar hij moest zijn. Hij vond het niet bijzonder dat ik zijn taal sprak. 
Op Schiphol stapte ik over. Daar werd ik weer aangesproken. Ik dacht een Algarijn, dus begon ik weer in het Frans. Hij sprak alleen maar Engels en Arabisch. Het duurde een hele tijd voordat ik hem had overtuigd van het feit dat hij eerst omhoog moest en dan weer naar beneden naar een ander spoor. Maar uiteindelijk kreeg ik bij het afscheid een hand. 
​Toen zat ik eindelijk in de goede trein en kon niemand mij meer iets vragen. 
Toch liep de rode draad van de dag gewoon door.
Toen ik 's avonds thuis kwam stond er een gigantische gele koffer onder mijn klimop-poort. Zonder toerist erbij. Zie dan maar eens de juiste informatie op te dringen.  

W bood redding. Omdat ik toch al heel lang het plan had om in Haarlem te gaan shoppen (oooo, wie gebruikt dat woord?!) stelde hij voor dat hij mij ging ondersteunen. Hij haat het net zo erg als ik. 
Eerste winkel. 
W trok een jurk uit het rek waarvan ik dacht dat hij verschrikkelijk tutterdetut was. Maar ik - de welwillende - paste de jurk. Hij was erg goed. 
Van het vest dat hij me vervolgens voorhield, dacht ik dat het één groot misverstand was. Pasteltinten.
W: 'Normaal haat ik pastel ook. Doe maar aan.'
Ik deed hem aan. 
De verkoopster, een ongelofelijk leuke vrouw, maakte koffie. Ze kende W, die een special treatment kreeg ondanks het feit dat de mannenlijn was wegbezuinigd.
Deze onopgedrongen koffie wilde ik wel. 
W en de leuke vonden het vest geweldig. 
'Is ie duur?' vroeg ik.
'Ja!' zei ze. 
Kijk, dan heb je mij. Dat waardeer ik zo ontzettend, geen gezeik over kwaliteit en exclusieve schapen, lama's, Alpaca, Kasjmier.
Gewoon duur en mooi. 
Bij een volgende winkel - ook daar kenden ze W - kocht ik onder zijn auspiciën een jurk die ik never nooit zelf uit het rek had gehaald.
Ik vreesde tuttigheid. W beweert dat dat met mijn hoofd niet mogelijk is. Wat ik ook aantrek. 
Rest de vraag hoe het morgen zal zijn. 
Ik trek de vermeende tutterdetut-jurken aan. Het vest. Ik kijk even heel snel naar de bonnetjes. Scheur ik dan in één grootste beweging de labels eraf? Of zie ik alleen maar: 'Uitverkoop kan niet worden geruild.'  

Normaal ben ik altijd te laat voor de uitverkoop omdat het me zo enorm tegenstaat met z'n allen in rekken te graaien en als ik dan uiteindelijk toch ga, is alles al weg. Dit keer dwong ik mezelf. 
Ik was vroeg op pad. De enige in de winkel. Toen ik drie stuks uit het rek haalde schreeuwde een afschuwelijke verkoopster zonder mensenkennis 'Jij hebt er zin in!'
Ik onderdrukte de neiging neerslag van kleren te creëren.
Toen wilde ze weten of ik koffie wilde. Ik bedankte haar. Haar: 'Okey...' had een verongelijkte toon. Ik deed háár iets aan ipv zij mij.
​De felgroene jurk had een fantastisch model, kon gewoon niet beter, maar ik twijfelde over de veel te drukke print. De afschuwelijke bood aan een foto te maken, dan kon ik het beter zien. Zij zelf was er weg van. Dat vond ik verdacht. 
Ik appte W. 
'Hm. Tja. Wel heel kerstig. Twee ballen als oorringen en je bent een wandelende kerstboom.' 
Ik vertelde de afschuwelijke dat ik als kerstboom werd ervaren. 
'Dat kan alleen maar een man zeggen, zoiets.'
'We hebben hun eerlijkheid wel nodig,' zei ik. 
'Dat vraag ik me af. Dat vraag ik me echt af...' zei ze hoofdschuddend. En ze bleef maar herhalen:'Kerstboom! Nu krijg ik het niet meer uit mijn hoofd.' 
Ik kreeg medelijden met de jurk en zag haar er voor aan deze anekdote te vertellen aan elke vrouw die de kerstboom aantrok. Zo kwam dat ding nooit de winkel uit. ​Ik sommeerde haar dit niet aan volgende te vertellen. 
​Dat zou ze niet doen. 

De ochtend na de Italiaanse avond in Culemborg, waar we met z'n allen ook waren blijven slapen begon verwarrend. Mijn dikke blauwe winterjas was nergens te vinden. Niet op de kapstok waar ik hem hing. Niet in de kamer waar ik bij aankomst had zitten bellen. Niet op zolder waar ik eerst zou slapen. Niet op de kamer waar ik had geslapen. Het merkwaardige was dat mijn sjaal wel gewoon op de kapstok hing.
S ging de dochters van H appen. Die dochters waren helemaal niet thuis geweest, maar er gebeurden wel meer gekke dingen in dat huis. Ze hadden eventueel na half vier (toen ging iedereen naar bed) binnen kunnen lopen en met mijn dikke blauwe weer naar buiten. Het leek mij wel heel sterk, S ook wel, maar toch... voor de zekerheid.
​Ze waren alleen binnengekomen voor de Tiramisu.
J ging naar boven om de diepe kast in zijn kamer te checken, H controleerde de gangkast. Ik riep de heilige Antonius aan, maar er werd niets gevonden.
Toen moest bij K gecontroleerd worden. Hij was die nacht nog naar huis gereden. Daar sprak ik ook mijn twijfel over uit, maar het antwoord was dat K zo vaag als een deur was, dus het werd niet uitgesloten dat hij met mijn jas onder zijn arm naar zijn auto was gelopen. K werd wakker gebeld. De jas had hij niet, wel griep.
We hadden de kapstok al twee keer leeggehaald, dus gingen we eerst maar ontbijt kopen. Ik trok de jas van R aan en maakte me ongerust omdat niet alleen mijn eigen huissleutels in mijn jas zaten, maar ook die van de overbuurvrouw.
Bij terugkomst ging S nog grondiger te werk. Ze haalde alle jassen van de kapstok en legde die op de keukentafel. Van iedere jas werd benoemd van wie hij was. Er bleef er één over. Een zwarte.
'Deze moet het zijn.'
'Nee,' zei ik gedecideerd, 'Dat is em niet...ehm...ehm...'t

Het was alweer de laatste bijeenkomst van het blok Kunstgeschiedenis. Na afloop werd er op mijn boot geborreld. Dus kwamen de huisarts, gepensioneerde boekhandelaar, de communicatieadviseur, de lijstenmaker, vluchtelingenwerker, coach, kunstenares, Stedelijk Museum'ster, en de professie onbekend op de kunst en zichzelf drinken.
Dat eindigde met een uitwisseling van menselijk gedrag waar de Stedelijk Museum'ster en ik beiden nog van opkeken. 
Iemand van de cursus had haar om half een 's nachts gemaild dat ze die volgende ochtend om zes uur toch echt niet naar Parijs moest afreizen. Gele hesjes. 
'Wat heb je geantwoord?'
'Niks gebeurd, zie je in de laatste les.'
'En?'
'Ik zat in een traangaskanon. Best gaaf eigenlijk.' 

Omdat er gaten in het beton van mijn ark vielen, kwamen er twee mannen uit Urk om de boel te repareren. Degene die was komen inspecteren vond ik al sympathiek, en toen ik 's ochtends een appje van de ander kreeg dat ze vastzaten in het verkeer, hem aan de telefoon had en we gezamenlijk besloten het werk uit te stellen, maar hij toch nog even een fotootje van de file stuurde, vond ik hem zo mogelijk nog sympathieker. 
Ik twijfelde wel of ik de gigantische vrouw met blote borsten in mijn zitkamer kon laten hangen. Is het geloof ook tegen bloot aan de muur?
Ik was er niet zeker van, maar omdat de inhoud van mijn kruipruimte al in mijn zitkamer stond, de meubels aan de kant en zes luiken open, wist ik ook niet zo goed waar ik die borsten dan zou moeten verstoppen. 
Toen ze binnenkwamen zei degene van de file: 'Ik bekeek die foto van u op de whatapp en ik dacht dat is een actrice of zo...'
Ik vermoedde dat het wel mee zou vallen met de Urkers. 
In de middag werden de borsten ter sprake gebracht. Of het die van mij waren. 
Ze waren erg enthousiast. 
Daarna kregen we een goed gesprek over het geloof en beloofde hij mij een bijbel cadeau te doen. Dat stond los van de afbeelding. 
De volgende dag kwamen ze al langs. Ze waren in de buurt. Ik kreeg de bijbel en een onwaarschijnlijk groot stuk zalm. Zij kregen koffie.
We spraken over koetjes en kalfjes.