JW is verhuisd, al een tijd geleden, maar nu ging ik hem dan eindelijk bezoeken. Even moeten wachten op een stapel stoeptegels verbaasde mij niet.
Ik had hem een tijd niet gezien, hij was enorm aangekomen. Hij had een nieuw leven waar hij maar niet in wilde groeien, een nieuw huis, kinderen die minder vaak langskwamen, criminele buren, maar de voorliefde voor goede wijn was hetzelfde gebleven. Zijn humor ook.
​Ik kreeg een rondleiding. Met als hoogtepunt zijn kledingkast.

JW is een ADHD'er die maar niet wil deugen. Van dat soort mensen zouden er meer moeten zijn. Zeker als ze de vijftig zijn gepasseerd.
Ik appte mijn ETA, hij heeft de hele dag niks te doen, maar bedenkt vlak voor ik aankom dat hij nog even naar de supermarkt gaat. Ik ga nooit op pad zonder boek, dus zat ik gemoedelijk op de stapel stoepstenen in zijn voortuin te lezen toen de buurvrouw niet een, maar twee keer naar haar vuilnisbak in de voortuin liep. De tweede keer besefte ik dat het om mij ging, dus complimenteerde ik haar met haar huis. Een pure leugen, maar alles voor een goed gesprek. Ze begon JW gretig af te vallen. Het was zo'n fijne buurman, maar soms dacht ze wel dat hij doof was, want die tv van hem.... Maar ze kon alles tegen hem zeggen, hé, ze had mij nog nooit gezien, dat was gek, oké, eens moet de eerste keer zijn... Er kwam een kin tevoorschijn die op haar schouder werd gelegd. Een van de zeven kinderen. Niet allemaal van haar, al had ze haar best gedaan, vijf keer. En ze moest ze maar eens aandacht gaan geven. 
JW kwam aansprinten. Binnen hoorde ik alles over de buurvrouw. Kerel die net uit het gevang kwam, overlast, te nieuwsgierig voor woorden, ingewikkeld om normaal mee om te gaan.

Alleen met Vermeer. Daar had ik zin in. Ik weet niet waarom, normaal ben ik een neuroot, maar nu haalde ik op het nippertje de metro naar Zuid. Daar viel de trein naar Den Haag uit. Twintig minuten vertraging, een ander eindstation, een tram met allerlei rode waarschuwingssignalen op de app. Ik zou nooit op tijd aankomen.
Omdat meneer Vermeer en ik maar tien minuten met z'n tweeën mochten doorbrengen, bestelde ik om 11.00 uur een Uber voor 11.12. Ik stuurde meteen een boodschap aan de chauffeur dat ik over 12 minuten zou aankomen op het station. Hij wilde dat ik de rit annuleerde. Ik pikte het niet, want dan moest ik zes euro betalen. Hij zei dat hij zou wachten. Perfect.
Volgens de app moest ik naar de Westkant. Ik kom in een overdekt perron aan! Weet ik veel wat west is. Ik app mijn chauffeur die ik inmiddels als mijn vriend zag omdat hij me had gezegd dat het goed zou komen met mij en Vermeer, welke kant ik moest hebben: De Laken of centrum? Mijn vriend antwoordde: 'Ik sta voor de Jumbo.' Ik bedwong de neiging om hem vloekend te vertellen dat ik hier niet bekend was en gokte verkeerd. Weer vier minuten van mijn tijd af.
Uiteindelijk zat ik in de taxi. De chauffeur vertelde dat als ze vijf minuten moeten wachten ze de rit moeten cancelen. Ik vond het geweldig lief dat hij gewoon had gewacht en gaf hem een goede fooi.
Ik was op tijd, had nog twee minuten en meneer Vermeer wachtte op me. De suppoost liet me er niet door. Ik moest het andere entreebewijs ook nog halen. Zuchtend liep ik terug. De vrouw achter de kassa kreeg haar printer niet aan de gang. De minuten tikten onverbiddelijk door. Eindelijk had ik mijn uitdraai. De suppoost was naast me komen staan. Ik had precies dezelfde uitdraai gekregen, maar ik wilde nu echt gewoon naar binnen. Mocht niet.
​Ze zetten het systeem op z'n kop, vonden mijn naam voor 10 oktober. Die had ik afgezegd. Tegen de vrouw die ik toen aan de telefoon had zei ik dat het wel goed moest gaan. Geen probleem zei ze en hartelijk dank voor het annuleren.
Er zaten al mensen op de plek waar ik tien minuten lang naar het straatje had kunnen staren.
Ik keek op mijn mobiel. Een mailtje van Uber met daarin een aanzienlijk bedrag aan wachtgeld.

We kwamen wandelaars tegen die verdwaald dachten te zijn. Of zij ook een NS-wandeling maakten? Jawel, naar Hollandsche Rading. O, nee, wij gaan naar Baarn. Dachten we.
Op Hollandsche Rading misten we op nog geen halve minuut de trein. Hij sloot zijn deuren en reed weg. In de snackbar die wel open was, nam de vrouw voor ons zoveel tijd in beslag dat wij de geplande kroketten niet meer konden bestellen. We liepen het perron weer op. En zagen aan de andere kant een trein binnenlopen en vertrekken op het moment dat onze trein dat zou moeten doen. 
We hadden niet alleen de route niet bekeken, maar ook niet naar het perron. We concludeerden dat we nu wel tijd hadden voor kroketten, maar we namen een Uber. 

We gingen een wandeling van 13 km maken. Door de bossen bij Baarn. Om de herfstkleuren, die eigenlijk nog niet echt op gang waren gekomen. Maar het maakte niet uit, het was lang geleden dat we zo lang wandelden. Normaal stoppen we in een fijne bostent voor iets warms, en slaan we tegen het einde van de dag het café niet over. Daar beklaagden we ons even over. Maar toen bleek dat W voor een veel beter alternatief had gezorgd. Uit zijn rugzak kwam een gasstel. Een pannetje werd razendsnel gevuld met soep. We zaten op een bank en keken uit over de hei. Voorbijgangers complimenteerden ons, en we deden dat zelf ook een aantal keer. En helemaal toen uit zijn rugzak ook nog glaasjes kwamen die gevuld werden met Gomeron. ​ 

S was in Frankrijk, dus liep ik maandag t/m woensdag in mijn eentje vanaf 06.30 door de stad. Ik liep mijn favoriete route, pontje naar Noord, langs de IJ-oever, pont naar de Pontsteiger, via de koffiekiosk, een cappuccino en een praatje inclusief mooi uitzicht, terug langs de andere oever.  
De tweede favoriete route loopt ook door Noord, maar dan richting opgaande zon, andere pont, langs Wilhelminadok, de Goudfazant, geen koffie, met pont naar Azartplein en via KNSM en Java-eiland terug. Anderhalf uur. 
Derde route gaat via de achtertuinen van Wittenburg door het Fuenenpark. 
Geen van de dagen zwom ik. Er zijn grenzen. Maar vanmorgen was S er weer, we 'deden' de Jordaan. Ik dacht steeds, ik lok niets uit, maar als zij zegt dat ze niet wil zwemmen, wil ik het ook niet. Ze zei niets.
 Het was tien graden. 

De klanken kaatsten tegen de onderkant van de brug. Ik veerde op en ging op mijn terras zitten luisteren. De muziek was weer prachtig. Langzaam zakte het bootje af.
R vertelde dat hij meespeelde met de klokken van de Zuiderkerk, Westertoren en Oude Kerk. Dus liep ik naar de laatste om getuige te zijn van een geweldig samenspel, zoiets als dit. Voorbijgangers stopten, camera's draaiden op volle toeren. Toen het concert afgelopen was werd de beiaardier door Reinier naar buiten getoeterd, wij gilden met z'n allen: 'Ahoy!' Hij zwaaide naar ons vanaf de toren met een witte zakdoek.
Het was er weer, dat geluksgevoel als ik getuige ben van mensen die doen waar ze van houden ook al levert het niets op. Financieel dan. Want zo te zien is dit waar hij heel gelukkig van wordt.

T kwam hier met een doos vol taartjes. Ik had geen zin in eindeloos gepiel met het plakkertje en trok de doos kapot, alleen leverde dat niet veel op. Met geen mogelijkheid kreeg ik ze eruit. 
T: 'Het is wel duidelijk dat jij een eenzame oude vrouw bent die nooit gebakjes aangeboden krijgt.'
​Van de zes at ik er vijf.