Toen ik achter de kassa zat, zag ik K met een noodgang op de gigantische glazen pui van het museum inrijden. Dat is zijn stijl. Ik hief twee armen in de lucht om hem te verwelkomen en de bewaker schoot naar buiten om hem te vermanen. 
Ik zei tegen mijn collega dat het een vriend van me is die maar niet wil deugen en daarom zo onvoorstelbaar leuk is. Ze begreep het meteen. 

De dag begon met een oudere man die mijn mijn krullen mooi vond. Ik grapte wat heen en weer met hem, en toen complimenteerde hij me ook nog eens met mijn lieve blik. Later kwam zijn dochter de jassen halen, en ik vroeg waar ze haar vader had gelaten. Ze lachte. Maar na een paar minuten stond die vader (ca. 70) weer voor mijn neus, pakte mijn beide handen vast bleef ze maar schudden en knijpen en zei: 'Ik had nog naar je gezocht, maar ik zag je niet. Er zouden meer mensen zoals jij moeten zijn.'
En daar word ik dan voor betaald. Om dat soort complimenten tot me te nemen.
Maar aan het einde van de dag had ik heel ander kaliber voor mijn kassa staan. 
'I want to make an official complaint!'
Toen volgde er een wollig verhaal over de projectie die in de publieksruimte speelt. Vier vechtende oude mannen in slow motion. Je kunt het nauwelijks vechten noemen, maar ze boksen en slaan een beetje soft op elkaar in. Deze man was er echter van overtuigd dat het mijn geestelijke gezondheid zou schaden. Ik zou ongemerkt een interne agressie opbouwen en uiteindelijk minder aardig worden door het zien van deze film, en dat was niet goed voor mij. En hij had zitten kijken, het duurde maar liefst een half uur! 'You HAVE to sue them! What's the next step? Children being stabbed here?
Mijn techniek is als volgt. Ik praat gewoon heel begrijpend mee met mensen die ergens mee zitten.
In dit geval was dat niet handig. Ik werkte mezelf meteen in de nesten. 
Hoe lang ik hier al werkte? Twee maanden. En al die tijd moest ik tegen diezelfde agressieve film aankijken? Inderdaad. Maar toen zei ik om nog wat meer met hem mee te bewegen dat er inderdaad collega's waren die er commentaar op hadden. 
Aha! Hoe ik heette. Hij wilde namelijk een mail sturen naar de directie, en er persoonlijk voor zorgen dat ik geen last meer van die ellende zou hebben. 
Ik kon moeilijk zeggen dat die directie juist meer last van mij dacht te hebben dan ik van die film, en dat ik toch maar tot het einde van de maand hier zat. Maar ik kreeg visioenen van verkeerde mailtjes die mijn collega's misschien in de problemen zou werken, dus zei ik dat het commentaar eigenlijk over de vrouw ging die op een olifant probeert te klimmen. Omdat het zo saai was. 
Hij schudde zijn hoofd om zoveel onbenul. 
Hij was een socioloog, een kunstenaar én rabbijn. Hij gaf me wel even zijn website. 
Toen zei ik dat we bijna gingen sluiten... 
Hij droop af om binnen een paar minuten weer voor mijn neus te staan. 
'Ik zie daar een billboard 'Help I'm in the museum! hangen. Dat moet je serieus nemen!' Ik beloofde dat ik dat zou doen en wenste hem een fijne avond. Hij bedankte en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken over zijn mail. Hij zou me anoniem houden. Maar intussen nam hij me van top tot teen op en kon ik hem horen denken: grote vrouw met krullen en blauwe ogen...

Ik sta met mijn scanner in mijn hand als moeder en zoon naar binnen willen. Ik zeg tegen de vrouw dat ze haar rugzak even in de garderobe moet hangen. Ze ontploft. 
'Daar zit mijn HE-LE hebben en houwen in!'
'De garderobe is bewaakt.'
Ze vertrouwt het niet. 
Ik voeg er nog even 'En gratis,' aan toe.
Dacht dat dat haar wel over de streep zou trekken. Doet het niet. 
'Zijn er ook lockers?' Ze vraagt het op een toon alsof ik persoonlijk ook met die lockers in de weer ben geweest om haar dwars te zitten. 
Ik knik. 
Ze draait zich om. Haar zoon lacht naar mij en loopt slepend achter haar aan. Intussen schudt hij wild met zijn hoofd en mimed haar woorden na. 
Dat zijn toch de pareltjes van fragmenten uit een gezinsleven die zich pal voor mijn neus afspelen. 

In de garderobe zegt L dat het leven oneindig lijkt. Ik complimenteer hem ermee, maar dat is totaal niet goed. Hij zegt dat hij in een leven zit waarin zijn garderobe-werkzaamheden zich eindeloos herhalen. Mijn mond is onmiddellijk gesnoerd. 
'Ik ben toch een redelijk goed mens? Iedereen heeft zo zijn fouten. Toch word ik gestraft.'

Met M lunchte ik in een of andere tent waar twintig centimeter lucht tussen de tafeltjes zit. Naast ons kwam een bekende van M, ik werd voorgesteld, en M ging door met het gesprek - althans dat dacht ik - en vroeg of ik de directeur van Zus en Zo kende. 
Ik: 'Ja, dat is toch dat hele kleine mannetje?'
Aan de tafel naast ons werden mijn woorden schamper herhaald. 
M brulde over tafel: 'Dat is hij!' 
Alleen had ik hem niet in mijn hoofd. Maar hoe meer ik dat duidelijk probeerde te maken, hoe verdachter en roder ik werd. 

Vanmorgen moest het hele museum opdraven om de plannen van volgend jaar aan te horen. Ik kwam binnen en in de glazen lift stonden vier mensen naar mij te kijken. Door de blik van de vrouw naast de man in pak, begreep ik dat ik niet moest dralen. Ik stapte de lift in. Die lift moest ik helemaal niet hebben. Wij, de welwillende onderknuppels, hebben een hok op de begane grond. Maar ze hielden hem voor me vast. 
Toen tot me doordrong dat ik weer eens aan een sociaal wenselijke actie was begonnen - waarom niet botweg zeggen, jullie kunnen nu wel met z'n allen vermanend naar mij kijken omdat ik niet snel genoeg ben, waardoor jullie - god verhoede - moeten wachten, maar ik hoef helemaal niet naar boven, dus allez-y. Nee. Komt mijn jeugd naar boven. Dus ga ik meteen in het gareel om daar vervolgens (onbewust) tegenaan te gaan beuken. 
Tegen de man in pak - uitstraling belangrijk - zei ik: 'Is het boven?'
De lucht stolde.
En toen er geen antwoord kwam zei ik nog even ter verduidelijking: 'Die sessie.'
Alsof we met z'n allen in groepstherapie moesten, maar ik kon van de zenuwen niet op de juiste term komen. 
'In het auditorium.' Hij zei het op een toon alsof ik had gevraagd of ijswater koud was. Ik knikte hem geruststellend toe. Verliet als eerste de lift. Liet iedereen eruit gaan en ging weer naar beneden.
En natuurlijk, geen verrassing: was hij de man achter het katheder. 

De modernetijdproblemen zijn nog niet voorbij. Nu doet mijn mail het weliswaar weer, maar kan ik mijn rooster van het museum niet meer bekijken. Ondanks het opgeslagen wachtwoord. Ik hoefde dus alleen nog maar even te enter'ren en het stond er, maar nu pakt hij het niet meer. En ik durf niet nogmaals te bekennen dat ik eh... weer, eh ja, geen idee hoe dat nou weer komt, heel gek... een probleempje met inloggen heb. 

De eerste les beeldhouwen verliep anders dan ik had verwacht.
We moesten het beeld dat we wilden maken eerst kleien. Ik was fijn bezig met een figuur die languit op de grond lag, toen ik de hakjuf hoorde zeggen dat het zo compact mogelijk moest. Ik frommelde het beeld weer in elkaar en maakte er een compact naakt van. Toen kreeg ik een brok Belgisch hardsteen en kon aan de gang.
Maar waar ik totaal niet over nagedacht had, is dat beeldhouwen eigenlijk alleen maar een kwestie van ruimtelijk inzicht is. En dat is dus precies iets waar ik niet joviaal mee bedeeld ben.
De hakjuf legde ruitjespapier onder mijn beeld - daar werd ik al zenuwachtig van - telde vakjes, zette strepen waar een vermeend midden moest zitten, kraste op het blok waar ik geacht werd materiaal weg te hakken, en maakte met krijt een V zodat ik voortaan zou weten wat boven voor onder en achter is.  
Mijn vingers weten precies hoe ze een compact naakt van klei moeten maken, maar mijn hersenen kunnen niet bij de gedachte dat als ik in steen een heup ervaar als een deuk, ik dat toch moet beschouwen als hoogste punt en het materiaal eromheen moet weghalen om de gewenste ronding te krijgen. 
Nadat ik de hakjuf - 't hoe minder woorden hoe beter-type - had bekend dat mijn ruimtelijk inzicht nagenoeg nihil is, trok ze haar schouders op. 'Voel dan maar.'
Ik legde mijn hand om de heup van de vrouw in klei, daarna op het blok hardsteen en wist op de millimeter exact wat ik moest doen. 

Nieuwe collega: 'Nee, zeker niet stressen. Dat heb ik de eerste dag al geleerd.'
'Van wie?'
'Van Z, die hier komt om uit te rusten.'