Misschien kwam het door de zwerver die me vroeg of hij mij wat nog vragen en ik 'nee,' zei, reageerde met: 'Er is geen medemenselijkheid meer in deze wereld!' Het bracht in ieder geval weer de vraag naar boven waarom ik de ene keer wel en de andere keer niets geef. Maar toen ik gisterenavond door de steeg fietste en daar een man zich met een slaapzak zag installeren zette ik een kopje thee en pakte een nieuw kussen dat ik toch niet gebruikte en liep aarzelend, zou ik nou wel of zou ik nou niet, de donkere steeg in. 
De zwerver wilde niets. Hij had zijn bier, zou alleen maar even wat rusten en dan weer weggaan. Ik keek van het xxl-bierblik naar de kop in mijn hand en droop af. Hij riep nog: 'thank you very much, very kind of you,' achterna. Maar het hielp niet. 

Na tweeëneenhalve maand is het al zo'n gewoonte dat ik meestal om zes uur uit mezelf wakker word. We vertrekken in het donker. Vandaag was Noord weer aan de beurt. Het mooie is dat de pont richting het oosten vaart en we de mooiste luchten zien. In Noord ontdekken we het ene idyllische tentje na het andere. Ons boekje waar we leuke plekken in opschrijven wordt steeds voller. Vanmorgen liepen we ook nog even op een Volkstuinpark. Heel smalle paadjes en veel hippiehuisjes. We haalden koffie bij de Italiaan naast de pont, die al vroeg open is. Het haalt het niet bij onze vriendin van de kiosk naast de Graansilo, maar de koffie was goed. Over de sluisdeurenvan de Sixhaven terug naar de andere pont. Een kwartiertje zwemmen tussen de ganzen en de zwanen. Koffie in de zon op het terras. Week 14 volbracht. 

Ik had al geluk met het feit dat mijn vaatwasser het precies twee dagen voor het einde van de garantie begaf. Maar het geluk werd nog groter toen de monteur binnenkwam, plastic uit een verborgen luikje haalde, het omhooghield en zei: 'Hier zit dus geen garantie op, maar mij hoor je er niet over,' vervolgens constateerde dat de machine los in de nis zat en hem vastzette en daarna de afdekplank, waarvan het kliksysteem kapot was zodat het ding naar voren helde, op zijn plek vastschroefde. Allemaal zonder te overleggen. Allemaal service. Misschien was het voor hem heel duidelijk dat ik maar af en toe twee rechterhanden heb. 

Ik liep van Weesp naar Naarden en verheugde me al op het Naardermeer. Daar zou ik op een schutting het briefje zien hangen met: Koffie/thee 1,- welkom. Maar het kon zijn dat ik pech zou hebben omdat de vrouw mij ooit vertelde dat ze dit was begonnen na de dood van haar man, maar als ze geen zin had in mensen in haar tuin, ze dan het bordje gewoon niet ophing. 
Haar tuin was geweldig, tussen de rozen en de hortensia's dronk je koffie en mijmerde wat met haar over het leven. Ik ben ook een keer ontvangen in haar keuken. Misschien dat het toen kouder was, ik weet het niet meer, maar ze was er. 
Ik liep er voorbij, en toen realiseerde ik me pas dat dit het toch was. Alles was anders. Haar halve schutting verdwenen. Daar waar de hortensia's ooit bloeiden, was een parkeerplaats gekomen. Ik herkende het stoepje en toen ik verder terugliep ook de oude schuttingdeur.
Hoe kunnen mensen een afgescheiden stuk erf openmaken ten faveure van de auto? 
De vrouw was al op leeftijd. Waarschijnlijk is ze aan het hemelen. Ik hoop heel erg voor haar dat ze nooit heeft gezien wat de volgende bewoners met haar bedevaartsoort hebben gedaan. 

Ik mocht weer. Voor een vaste groep staan, dus wat kunnen opbouwen met de kinderen. Maar het werd nog mooier. De kinderen hadden deze keer zelf voor schrijven gekozen, wat nogal een verschil maakt. En ik had kleine groepen, een van zes en een van zeven. 
Ik vloog de les door. 
Toen kwam de tweede groep. Ik had al begrepen dat die anders was. Wat klopte. Er was een jongetje dat de les verstierde, op alle mogelijke manieren. Niets hielp. Strengheid, een bondje maken, hem dingen in het vooruitzicht stellen, de redelijkheid benadrukken, niets. Theatraal legde hij zijn hoofd in zijn arm en zei: 'Ik heb alle problemen van de wereld.' Terwijl ik net dacht dat ik die had. 

Met R ging ik naar de Liddl. In de kelder lagen van die geruite werkmansjassen, goedkope uitvoering. R was meteen enthousiast en wilde er per se een hebben, een rode. Ik paste er ook een. Zij was overtuigd van het nut van het ding. Op de tuin laten hangen, altijd warm, ideaal. Ik twijfelde. Deed nog even de blauwe aan om niet met precies hetzelfde thuis te komen. Blijkbaar was onze discussie opgevallen en een man die aan de andere kant van de bakken stond vond dat we het moesten doen. Het stond! Dat loog ie wat mij betreft, ik zag erin uit als een vierkant blok dat haar Amerikaanse roots op een goedkope manier probeerde te ventileren, maar R's aanhoudendheid gaf de doorslag. Het werd twee keer rood. Zij vond het schitterend dat we hetzelfde aan zouden hebben. Wat haar vrouw, op straffe des doods, niet van haar mag, mag ik wel: uni met haar rondlopen en alle mensen dat laten veroordelen. 

B, de man van W had ons uitgenodigd voor een verrassingsuitje. Ik moest me om 19.30 met lege maag melden bij hun volkstuinhuisje voor een borrel en daarna gingen we op pad. Tijdens onze fietstocht door de stad probeerden we te raden waar we terecht zouden komen. Ik vermoedde iets literairs of muzikaals. We moesten warme kleding aan, daarom had ik me mentaal voorbereid op koukleumen. Dan is een avond in een prachtige kas bij de open haard aan een lange tafel met wit tafelkleed en een mand met flessen wijn en water boven je hoofd die via een kabelsysteem heen en weer werden getransporteerd en een heerlijke warme maaltijd, ook via de manden geserveerd, iets wat eindeloos gelukkig maakt. 

Mijn ouders zijn vandaag 60 jaar getrouwd. Mijn vader had van tevoren een bezoek van de burgemeester afgewimpeld. Daar zaten ze niet op te wachten. Een bosje bloemen mocht wel, dat was leuk. En de brief van WA en Maxima werd ook op prijs gesteld. 
​We aten met elkaar. Mijn vader had het over de trouwdag en het hotel waar ze verbleven. Hij wist het nog precies. Kamer negen.