Het was museumnacht. We zwierven door de straten van Olot, kwamen een Afrikaanse familie tegen, raakten aan de praat. Hij wilde van onze dichter C weten waar hij vandaan kwam, gaf hem toen raad voor de titel van de bundel die hij aan het schrijven is: Afro-Catalan dan zou alles meteen duidelijk zijn, en dan moest hij vooral deze week even contacten leggen, want er was nog geen donkere inbreng hier. Het zou zeker lukken. 
Voor de Amerikaanse die in Italië woont, of de Nederlandse die in Nederland woont had hij geen suggesties. Van die museumnacht wist hij niets, maar we moesten vooral binnenlopen bij het Ramadanfeest hier om de hoek. Wat we deden, maar te laat. We kregen nog wel elk een papieren lantaarn mee. 
Aan iedereen die we tegenkwamen vroegen we waar die musea toch waren, wat niet geheel lukte, de twee dronken vrouwen, de een totaal, de ander een beetje, namen de tijd. Een museum? Welke? Een van de vier.
O, dat was heel eenvoudig. Rechtdoor rechtsaf. Nee, nee, nee. Rechtdoor en dan daarachter! Nee, echt niet, ga hier maar links en dan rechts. En dan een bochtje nemen. Nou ja - grote gebaren - daar ergens.  
We bedankten en liepen naar daar ergens. 
C: 'Het kan dat we heel dichtbij zijn, het kan ook dat we er heel ver van verwijderd zijn. Eigenlijk kan alles.'
Wat klopte. Bij thuiskomst bleek dat we er van alle kanten omheen gecirkeld hadden. 

Vijf schrijvers zijn geselecteerd om hier te zitten. De magager leidde ons rond, nam de kaart van Olot erbij en een fotoboek en vertelde ons een kwartier lang wat er allemaal voor moois te zien en te doen was. Bijvoorbeeld 46 kleine vulkanen die rondom en in de stad liggen bekijken. Of naar een van de vele musea, de open markt op maandag, de routes door de bergen die achter het hotel waar we zitten beginnen. Wij werden steeds stiller. Hoe in je kamer te blijven zitten met al deze verleidingen naast de deur?
De eerste dag is dan een belangrijke, gaat die mis, dan wordt het lastig. Dus stond ik om 6.45 op en ging zwemmen, tien baantjes die elke dag met twee verhoogd zullen worden. Half acht ontbijt. De anderen druppelden binnen. Even gezellig aanspraak en dan om 08.30 zitten tot minimaal 14.00 uur.
Dan mag ik een van de vele mooie dingen doen. En zit ik weer van 17.00-20.00, want dan wordt het diner geserveerd. De dreigende tekst dat we maar één glas wijn krijgen, we niet meer kunnen bestellen en niks kunnen kopen, bleek gelukkig niet te kloppen. Een van de schrijvers zei dat het net zoiets was als de bijbel. Daarin staat dat je geiten niet mag neuken. Wist ik niet (dat het in de bijvel stond). Verbieden maar toch toestaan. Zo zit het hier.  

Toen ik naar de bus liep miezerde het. Ik keek op het weerbericht, inderdaad hele dag regen, maar dit was totaal geen probleem. Ik negeerde de bushalte en ging op weg. De route liep langs een riviertje, er was niemand te bekennen en de regen hield op. De rivier werd breder en aan mijn kant had het bos plaatsgemaakt voor grasland, het pad liep duidelijk rechtdoor, maar het water donderde door de bedding. Ik twijfelde. Schoenen en sokken uit, geen probleem. Maar ik had geen handdoek bij me en met natte voeten de schoenen in betekent geheid blaren. Afdrogen met kleding zou nog een optie zijn, maar het leek me niet de beste. Voor de zekerheid liep ik nog even door. Het deed me erg aan Into the wild denken, maar dan zonder camera's. Plotseling zag ik de markering. Dat is altijd mooi. Dat je denkt dat je fout zit, maar dat blijkt dat je hartstikke goed bezig bent. 
Er liep een hond in de verte. Ik stond stil om in te schatten of het een enge was, maar ik hoorde geen geblaf, wat klopte want het was een wild zwijn. Nog hartstikke jong en ik was even alert op een briesende moeder, maar die bleef uit.
Het tweede deel van de dag was minder gunstig. Het regende fors, dat was nog niet het ergste, maar het pad was on-voor-stel-baar saai. Het ging elf kilometer rechtdoor. Links de bergrots, rechts geen uitzicht vanwege bomen. Af en toe kreeg ik het gevoel dat ik in de maling werd genomen. Ik kreeg bij elke flauwe bocht hoop dat het pad eindelijk zo stoppen, maar na de bocht was het zicht nog precies hetzelfde. 
Na twee uur lopen kon ik eindelijk even afdalen naar een waterval.
Daarna ging de weg gewoon weer stug door.
Bij aankomst in Olot, totaal verregend en tot mijn knieën vol modder, werd ik bijna in de armen van de eigenaar van de residency genomen. Uiteindelijk weerhield hij zichzelf ervan. Ben benieuwd hoe hij straks reageert als ik met gewassen droge haren, opgemaakt en een jurk met inhoud bij hem aan de dis zal zitten. 

Maite gaf me soep, wijn en verhalen. Ze stak de ene sigaret met de andere aan. Voor de volgende dag tekende ze plattegrondjes omdat ik zeker langs diverse watervallen moest lopen. Ik verheugde me al. Misschien iets te vroeg.  
Gisteren was het zon met 28 graden, vandaag 12 en zware regen. Niet even, maar de hele dag. Ik heb geen hoes voor mijn rugzak. Daar stond ik nog mee in mijn handen, maar omdat ik in een artist in residency zal zitten, met de focus op schrijven, besloot ik het ding thuis te laten. 
Spijt. 
Het ontbijt in de boomgaard werd een ontbijt in het hokje op een natte stoel. Alleen door de weg over te steken was al doorweekt.
Het werd de bus van 10.00 uur.  

Om 07.15 verliet ik zonder spijt de Airbnb in Girona. Als je de badkamer deelt met je gasten, vind ik het wat bevreemdend om een beugel te zien drijven in het kommetje pal naast de wastafel.
En dat ik in mijn tuinhuis mijn hand in de stortbak moet steken om door te trekken, ala, maar als gast proberen het water met schuim te ontwijken, is toch een ander verhaal. 
Ik kon weg. Wat een feest. Niet weten waar ik de nacht zou doorbrengen. Geloof dat dat een van de leukste dingen van de camino is.
Met mijn nieuwe stokken, waarvan ik binnen drie uur ongemerkt een onderdeel verloor, tikte ik mijn weg door de stad. 
De vrouw van de toeristeninformatie had gezegd dat het pad weliswaar naast de weg liep, maar dat het een hele rustige was. Ik weet niet hoe lang geleden zij er voor het laatst liep. 
Toen het pad eindelijk afboog, stopte er een man van circa zestig. Of ik alleen was? O, en was ik dan niet bang?
'Waarvoor?' vroeg ik, 'Voor u?'
Net een tintje te erg gebleekte tanden werden getoond. Ik voegde er nog even aan toe dat ik groot was en mijn stokken bij me had. Ik tikte ze even demonstratief tegen elkaar. Hij knikte bewonderend. Of geïntimideerd, dat kon ik niet zien vanwege de zonnebril. 
Er volgde een geanimeerd gesprek dat net te lang doorging om van goede intenties zijnerzijds te kunnen spreken. Ik kapte het af en liep verder, tevreden over mijn Spaans. 
Na 20 kilometer was ik stuk. Ik ging een bar binnen, de vrouw wilde weten of ik ging eten, ik zei dat ik dat nog niet wist, bestelde thee en voelde het risico op een flauwte. Te veel zon gehad, ondanks de liters water die ik dronk. Ik ging op zoek naar een hotel. De barvrouw, type eerst schelden dan langzaam aardig worden als het volk oké blijkt te zijn, hielp me aan een geweldige b&b, op zo'n vijf (dus tien) minuten lopen vanaf haar bar. 
Zij belde wel even en regelde het voor me. 
Toen wilde ik wel eten. Opgekikkerd vertrok ik naar Maite, werd onthaald met twee kussen, kreeg een eigen beugelloze badkamer toegewezen, een hele zolder zonder deur waar op elk moment toch plotseling de eigenaar doorheen kon komen, en een boomgaard waar ik de volgende ochtend ontbijt zou krijgen. Ik kwam niet op het woord hemel in het Spaans, maar ze begreep het heel goed, en dompelde mezelf onder in bad. 

Ik ben slecht tot zeer slecht in het alleen reizen. Afgezien van het feit dat ik het gewoon dood-ongezellig vind, worden de gedachten die mijn hoofd bevolken steeds luider en irritanter. 
Deze keer had ik me heilig voorgenomen om wel een bar in te gaan, hoe moeilijk ik dat ook vind. Op Gotland liep ik eindeloos door Visby op zoek naar een kroeg, maar als ik dan een leuke zag met veel knappe mensen, durfde ik niet naar binnen. Mijn gedachten gaan dan aan de gang met: wat doe je dan als je aan de bar staat, welke kant kijk je op, krijg ik wel aanspraak, hoe doe je net alsof je de tijd van je leven hebt in je eentje... enz, enz. 
Maar nu moest het gebeuren. 
Het duurde een half uur voor ik ergens naar binnen durfde. Ik had geluk, ik liep precies gelijk op met drie Engelsen. Een liet me voor. Toen kreeg ik pech. Zij pakten de krukken aan de lange kant van de bar, zodat ik tot de kopse kant veroordeeld was. Naast de hapjes.
Ik verwachtte aanspraak. Die kwam niet. Ik had naar ze toe kunnen gaan om ze te feliciteren met de voetbaloverwinning. Ik deed het niet. Ik zette het op een zuipen. 
​Wie bedacht de belachelijke uitspraak nieuwe ronde nieuwe kansen?

Met een goed geslaagde lichte rugzak, ca. 8 kilo, vertrok ik van de tuin naar Sloterdijk. Al na tien minuten wist ik dat ik de vergissing had begaan mijn stokken niet mee te nemen, maar ik was te neurotisch (ben altijd eeuwen te vroeg) om terug te gaan.
Twee mannen kwamen me tegemoet. Vanuit de verte vond ik de rechter prettig overkomen. Lang. Felpaars trainingsjack. Zijn o-benen met feloranje gympen vond ik grappig.
Het bleek de knapste presentator van Nederland te zijn die uit voorzorg naar de grond keek. 
Een goed omen (de hele man, niet zijn blik). 
In Gerona was een bloemenfestival aan de gang. Eerst kwam ik octopussen tegen en daarna 'verstronkten' op een plein. Die octopussen bleken kwallen, en de verstronkten waren geen mensen die in bomen waren veranderd, zoals ik mijn nieuwe boek, maar ala. Een beetje creatief omgaan met omina mag. 

Dit is mijn zevende jaar op de tuin. Vanaf het eerste moment maakte ik foto's. Elke verandering, hoe klein ook, hield ik bij. Er is geen kind dat beter geadministreerd is dan mijn tuin. Nu zit ik op 2327 foto's. Als ik een diavoorstelling, die niemand volhoudt, zelfs ik niet, afspeel, is het geen doen. De allergrootste fan raakt zijn interesse kwijt. Dus laat ik het niemand zien. Dat is het enige verschil met jonge ouders. 

Om half acht 's ochtends stonden mijn nichtje en ik op Schiphol mijn broer op te wachten.  Plotseling klonk er een jankende grom, ik schrok nog, dacht politiehonden, maar het was een hond die door het dolle heen raakte van het zien van zijn eigenares. Het janken van blijdschap ging door merg en been. In elke uithaal resoneerde het gemis van de afgelopen tijd. Zonder verwijt. 
De man die met de hond had staan wachten bleef geduldig staan tot zijn vrouw tijd voor hem had. Waarschijnlijk stond hij te prakkiseren wat hij allemaal zou moeten doen om te laten zien dat hij haar ook wel had gemist.
​Het duurde. De hond kon er maar niet over uit over zijn geluk dat zij er weer was. Ik had tranen in mijn ogen. Keek opzij, mijn nichtje ook. Daarachter stond een vrouw die over haar ogen streek en links van mij nog een vrouw die tot tranen toe geroerd was.
​Geen man die tegen zo'n begroeting op kan.