Op het lijstje stond ook het schoonmaken van de afzuigkap. Die is inmiddels ook alweer ouder dan 1,5 jaar. 
Een gammel goedkoop rotding, concludeerde ik vloekend omdat ik die roosters met geen mogelijkheid meer passend kreeg. 
Tot ik het blauwe beschermfolie eraf haalde. 

Ik begin steeds meer mijn eigen handy man te worden. De boot staat totaal op haar kop: pré-verhuur noodzakelijkheid waar ik altijd onwaarschijnlijk tegenop zie omdat het me dagen kost en mezelf dan altijd afvraag waarom ik dat niet voor mezelf doe. Maar omdat het elk jaar hetzelfde liedje is, trek ik mezelf niets meer van mezelf aan. 
Het kitten van de spiegel op het aanrechtblad stond op mijn lijstje. Het ging min of meer goed, al ben ik zoals altijd zelf meer besmeurd dan de bestemming, maar ik was tevreden. 
Nu alleen nog leren bier drinken. 

Ik kreeg het voor elkaar de gigantische pol Chinees riet los te krijgen. Maar met geen mogelijkheid kreeg ik hem uit de kuil.
​W kwam zijn krachten uitlenen. Het lukte. Hij splitste en passant het ding ook nog in tweeën. Met zaag en ons volle gewicht kregen we hem uiteindelijk klein. Ik stelde me voor hoe de rest van de planten bibberend toekeken en hun steel vasthielden. 

Eerdere genocide...

De tekst van de overbuurvrouw was kort. Of het klopte dat ze me in alle vroegte had zien zwemmen en of het nog wat was geworden tussen mij en de muziekboot. 

Eigenlijk ben ik een verhulde bitch. Een heel erge, zo een waar ik zelf altijd bang voor ben. De eigenschap komt stormend naar boven zodra ik in een roeiboot stap en de anderen er niks van bakken. 
De vrouw stuurde onze boot recht de boten van de buurroeiclub in.
​'Het roer is gebroken! Het roer is gebroken!' was het enige wat er nog uit haar kwam. Geen commando's om ons veilig naar het vlot te krijgen.
Zo beleefd als ik normaal ben, zo bitchy word ik van gebrek aan leiding. Ik commandeerde de boot naar de kant, al moet ik zeggen dat het langer duurde dan mijn slechte aard wilde toegeven.
​Er werd van plek gewisseld. Het roer was volkomen heel. Maar dat wist ik al. 

Ik stuurde de vier. Halverwege de Amstel gingen we wisselen. Dat doen we altijd bij een steiger van een andere roeiclub. Midden op die steiger zat een man op een stoel. Ik houd er niet van om bekeken te worden als ik iets doe wat faliekant fout kan gaan, maar hield me groot. De ploeg volgde mijn commando's wonderbaarlijk goed op. Een gouden landing, alsof ik de hele dag boten aanleg. De man was zeer te spreken. Ik temperde zijn enthousiasme een beetje met: 'Zo goed als ik boten aanmeer, zo slecht parkeer ik in.' 

W en ik moesten de tuinwinkel bemannen. Ik zag B al vanuit de verte komen aanfietsen. Aan zijn gezicht te zien had hij een goede dag.  
Hij stormde naar binnen, boog zich voorover, kantelde zijn hoofd en vroeg door de spleet van het plexiglas: 'Verkopen jullie ook ponypaardenporno?'
'Onder de toonbank?' voegde hij er nog even snel aan toe. 
Ik vond het briljant bedacht. Tot ik hoorde dat het echt bestond en alle geheimen te horen kreeg van de wondere wereld van het hobbydier. 

Ik werd uitgenodigd om uit eten te gaan met mijn oudste schoolvriendin. Onze levens kunnen niet meer verschillen. Zij heeft geld, ik heb tijd. 
Zij heeft een prachtig initiatief opgestart waarbij ZZP'ers hulp kunnen krijgen om om te scholen als ze door de corona in de problemen zijn gekomen. 
'Ik kan jou ook helpen,' zei ze, 'niet dat het wereldbedragen zijn, je moet dan denken aan zo'n vijf k.'
Afgezien van het feit dat ik dat wel een wereldbedrag vond, vond ik het ook wel lekker dat die K nou eens niet voor kut of kanker stond.