Van de overburen kreeg ik een aantal aan elkaar bevestigde balken om mijn lang gekoesterde wens uit te laten komen. Een drijvende tuin naast mijn terras. Het enige was dat de boot van een andere buurman het niet deed en ik het geheel met mijn kayak moest zien op te halen. Ik ging er voor het gemak maar vanuit dat het zwemmen zou worden.
Met een lijn om mijn middel begon ik de oversteek en verloor het geheel midden op de gracht. Toen ik het bouwwerk weer min of meer onder controle had, kwamen er niet een, maar twee rondvaartboten aan. De schippers zijn meestal niet van het geduldige soort, dus manoeuvreerde ik het vlot in verhoogd tempo naar de kant. Het lukte wonderbaarlijk goed. Zelfs het mezelf weer uit de kayak hijsen ging zonder kopje onder te gaan.

Ik was uitgenodigd door K. Ik bewonderde huis en perceel, we lunchten en trokken toen de rietlanden in. Daar ik tijdens onze rit vanaf het station enthousiast was over jonge zwanen in het weiland, wist K het al. Ik had niks met vogels. Zwanen... daar werd geen vogelaar enthousiast van. Zelfs niet van jonkies. Toch kreeg ik een verrekijker in mijn handen geduwd en liepen we het natuurgebied in. Ik vond de verrekijker erg zwaar, en had inderdaad niet veel met het naar me toe halen van de vogeltjes die onscherp wiebelend op een bord zaten, maar des te meer met de vlinders en de bloemen. Dat beïnvloedde ons gesprek en K vertelde uitgebreid over een nacht van vleselijke driften, tot er een oude man, vermomd als Amerikaan, achterlangs ons bankje liep, iets verderop stil bleef staan, en K toch ging aarzelen over het al dan niet voortzetten van het beeldende verhaal. 

We kregen weer roeitraining, maar er was geen goede boot beschikbaar. Die van vorige week had wonden in onze schenen geslagen (oude boot gebouwd voor kleine mensen) dus wilde ik graag in een andere. De coach zag het niet zo zitten. De enige andere boot was een gladde. Dat zei me niks. Ik ging ervan uit dat elke boot glad was. Ik vond dat we het risico moesten nemen, een beetje zwemmen op de maandagavond is toch ook niet vervelend. En ik had zin in avontuur.
De coach dacht daar anders over. Hij bracht zijn mobiel, die hij normaal altijd meeneemt, naar de kleedkamer. Hij bleef maar herhalen dat het zo moeilijk was. Maar het besluit was genomen. Bij het in het water tillen besefte ik dat deze boot een stuk smaller was dan die waar we normaal altijd in roeien. En met glad bleken ze een boot zonder kiel te bedoelen. Maar hij lag al in het water.
Bij het instappen lagen we al bijna om. Ik kwam voor mijn bankje terecht, een teamgenoot deed ook iets onvergeeflijks met het steunen op de verkeerde kant, en de toon was gezet.
De coach, met spijt dat hij zich vooral door mij had laten ompraten: 'Kom op, dat kunnen we toch wel, even de lat wat hoger, valt daarna alles weer mee,' blafte ons af, van spanning in dat water terecht te komen. En die spanning sloeg huppelend op ons over, dus bakten we er niks van.
Het was een leerzame avond. Ik weet nu niet alleen wat ze met 'glad' bedoelen, ik weet nu ook dat ik toch een sportgeest bezit, terwijl ik in de veronderstelling was dat ik die compleet miste. Ik werd zo onwaarschijnlijk chagrijnig van een teamgenoot die verkeerd haalde waardoor ik geen ruimte kreeg om mijn slag te maken, dat ik op een gegeven moment als een topsporter aan het schreeuwen was om ruimte. En toen dat niet werkte, half omgekeerd ging zitten om de man te instrueren. Niet dat het hielp. Dat niet.

Er was open-tuinendag op het kamp. Ik maakte van de gelegenheid gebruik onwaarschijnlijk veel mooie tuinen te bekijken en leuke mensen te ontmoeten. Ook bezocht ik de tuin waarvoor ik me zes jaar geleden niet had ingeschreven, te donker en te veel achterstallig onderhoud.
Het stel dat me ontving was druk in de tuin bezig. Ik herinnerde me deze man niet. Die van toen vond ik namelijk een uitgesproken lul. Dus vroeg ik haar hoe lang ze al op de tuin waren. Het lag op mijn lippen om de vrouw te vertellen wat ik van de man die ik in mijn hoofd had, vond.
'Degene die het huisje kreeg zei...,' maar ergens begon er zachtjes iets te branden.
'Is dat je partner?' vroeg ik toen, en knikte naar de kerel die op zijn knieën het pad aan het betegelen was.
'Nee,' antwoordde de vrouw.
'Heeft jouw man krullen en een bril?'
'Ja! Wat heeft hij toen gezegd?'
Het was geloof ik voor het eerst in mijn 53jarig bestaan dat ik mezelf had behoed voor een enorm pijnlijke situatie. Meestal ram ik er vol in.  

Ik deed mee aan een zangworkshop. Er verzamelden zich fanatieke 50-60-70-plussers die allemaal een o, zo makkelijk kort kapsel hadden. Ik vormde een merkwaardige uitzondering.
Blijkbaar viel het op, want de enige jonge vrouw - met paardenstaart - kwam naar me toe en zei: 'Mooie kop heb je. Goed hoofd... Bijzonder...'
​Ze gebaarde voor de duidelijkheid even naar de ruimte waar dat hoofd zich bevond.

B had me heel lief geholpen met het afvoeren van de enorme stapel afval van de tuin. Na afloop zaten we uit te puffen en B keek naar de druif die welig tierde. Of ik mijn eigen wijn maakte?
'Natuurlijk', zei ik, zonder enige aarzeling.
B twijfelde. 
Of hij misschien een glaasje wilde proeven?
Dat wilde hij wel. 
In de keuken schonk ik de fles van de avond daarvoor leeg. 
Hij vond hem lekker, maar twijfelde nog steeds of hij al dan niet in de maling werd genomen. Maar dacht ook dat het niet mijn gevoel voor humor zou zijn om net te doen alsof. 
​Ik knikte instemmend.  

Ik moest naar het ziekenhuis voor een uitslag en vroeg me in de gang af of de cardioloog nou Slot- of Slagboom heette. Slag leek me te veel voor de hand liggen. 
Achter de balie zat een uiterst jong en uiterst chagrijnig meiske. Ze groette me niet, deed alleen even haar kin omhoog.
'Goedmiddag,' zei ik en liet een stilte vallen die zij niet opvulde. 
'Ik heb een afspraak met meneer Slotboom.'
'Wat zegt u allemaal?' vroeg ze op een toon alsof ik in een vergevorderd stadium van dementie zat. 
'Ik zei als eerste "Goedemiddag," zei ik heel langzaam. Weer een stilte. 
'En ten tweede zei ik dat ik een afspraak heb met meneer Slotboom.' Mijn intonatie kon niet strakker. Het staccato uitspreken hielp me daarbij. Ik voelde me de bitch, ik was de bitch en ik wilde de bitch zijn. 
'Slagboom heetie,' zei ze.
'Slagboom,' herhaalde ik.
'Uw identiteitsbewijs.'
Om mij te jennen. Maar ik gooide mijn gigantische rugzak op haar balie zodat ze een fractie naar achter week (maar ik had het gezien) en deed er expres eindeloos over om mijn ziekenhuisabonnement te voorschijn te halen. 
Het pasje was niet goed. 
Ze wilde een identiteitsbewijs. 
Ik wilde weten waarom. 
Nieuw protocol. 
Toen begon ik opnieuw met vertragende handelingen en wist ik zeker dat ze mij vooralsnog niet zou aanmelden om door de SlagSlotboom geholpen te worden. 

Ik ging er bovenmatig optimistisch heen. Dat betekende dat mijn rugzak gevuld was met vierentwintig loodzware boeken. Maar het idee dat ik achter de stand van de landelijke dag Langs de Zijlijn 'nee' zou moeten verkopen, vertroebelde mijn inschattingsvermogen.
Ik verkocht er drie en gaf er een weg. 
Maar T (8) maakte alles goed. Ze kwam bij mijn tafel staan om me precies te vertellen wat ze zo goed aan Waantje vond.  

En toen ik haar op het hart drukte haar moeder toestemming te vragen voor publicatie, maakte zij zich geen zorgen.
​'Mijn moeder post elke keer foto's van mij, dus dat zit wel goed.'