Mijn excuus was dat mijn bikini op tien minuten loopafstand was. 

Na de grauwe dag van gisteren - het weer had zich goed aangepast aan het vertrek van W - was alles hersteld en scheen de zon weer volop. En daar kwam nog een schepje plezier bovenop. Quiet Time vertelde dat ze in het andere huis zou trekken. Het lukte me om niet ter plekke een vreugdedansje uit te voeren. Met mijn gezicht in de plooi zei ik dat het voor haar veel beter was, en slikte het: 'En voor ons helemaal,' net in. 
De werkdag begon ik met een lange wandeling over de cliffs achter ons huis en liep met een omweg naar het schrijfcafe. In de middag kwamen M1, M2 en A even buurten en dronken we kopjes thee. M1 ging naar de wc. Hij beweerde na afloop dat hij wel de hele dag op zo'n mooie ruime wc kon doorbrengen. Daarna at ik met M3 een afschuwelijk slechte burger bij het benzinestation en gingen we naar Borgin om de smaak weg te spoelen. 
Toen ik thuiskwam keek ik in de keukenkast van QT. Ze was weg! Onmiddellijk rukte ik de tekening van het doucheraam. QT had het daar opgeplakt omdat ze bang was dat mensen haar zouden zien. Ik ben een halve kop groter dan zij, en echt niemand - als ze het al in hun hoofd zouden halen, en er loopt nooit iemand - zou in staat zijn iets van een borst te ontwaren. A, die al weer twee weken weg was, had zich doodgeërgerd aan de tekening omdat zij niets liever deed dan douchen terwijl ze uit het raam naar het prachtige landschap staarde. 
Ik plakte de tekening op de douchemuur, maakte een foto en stuurde die zonder begeleidende tekst naar A. Het was meer dan genoeg.  
​Kreeg: Hahahahahaha! terug. 

We zaten in het huis op de klif en schudden nieuwe verhalen uit onze mouwen, we deden inkopen in de kleine supermarkt waar W iedere keer weer een geweldige maaltijd van toverde, we keken buiten op het bordes met een glas Zuydam in onze hand naar de in tientallen kleuren uiteenspattende lucht, dompelden onszelf onder in een natuurlijke bron, zaten in een klein cafeetje te schrijven, aten lam in een koeienstal, namen de auto om bij elke bocht, elk dal, elke bergtop weer eindeloos onder de indruk te zijn van dit magistrale land, we lieten Ane Brun schallen, beklommen voor het eerst van ons leven een vulkaan en dansten op de rand, we zagen oneindig mooi Noorderlicht, we betraden een glibberige grot om daar midden in de nacht naakt rond te zwemmen beschenen door een lichtje dat de schaduwen van de rotsen in gezichten met lange neuzen veranderde, en dronken midden in de nacht thee op een rots onder een halfvolle maan.
Vandaag maakten we de cirkel rond. Zette W mij weer uit de auto, precies op de plek waar ik hem een week geleden opwachtte. Ik zag het witte autootje langzaam kleiner worden.
Ik dacht aan F en zijn 'Geluk is een contrastgevoel.' Vandaag zou hij 97 zijn geworden.  

We gingen via de costal route naar Myvatn. Mist wisselde de zon af en wij reden weer door het abstracte landschap. Van de man van het hotel begrepen we dat er, naast het officieel toegankelijke warm waterbad, ook grotten waren waar niemand in mocht zwemmen, maar wat we toch moesten doen. Game of thrones was daar opgenomen. 
Ze waren nog lastig te vinden, het was al donker. Uiteindelijk passeerden we het bord verboden te zwemmen en gingen voorzichtig de glibberige rotsen af de grot in. We kleedden ons uit en brandden onze voeten aan het water. 46 graden. Stond ook op het bord, dat we blijkbaar op sommige punten toch serieus hadden moeten nemen.
Aankleden, kou door, volgende nauwe ingang. Daar was het water geweldig op temperatuur. Dus gingen de kleren weer uit en zwommen wij onder het gewelf, beschenen door de hoofdlamp van W die we om een thermosfles hadden gehangen. Het water was kristalhelder, we konden ons geluk niet op. Het bleef maar stromen. 
Eenmaal weer buiten zagen we prachtig Noorderlicht. Op de rotspartij - voorzichtig lopen vanwege de onoverbrugbare scheur er dwars overheen -  dronken we een kop thee.
De nacht was doodstil, er bewoog niets, we hoorden alleen het ruisende bloed van onze harten. 

De vulkaan was te beklimmen. Dat deden we dan ook. Nog nooit zo'n woest mooie wandeling gemaakt. 

Het was de laatste avond van E, die afgelopen maand de boel tussen de kunstenaars onder controle moest zien te houden. Zij had daarom niet meer de neiging echt discreet te zijn en kreeg ik alle ins en out over onze Quiet Time te horen. 
Ik genoot. 
QT had meteen de eerste morgen dat het jongetje in ons huis woonde geklaagd over het feit dat hij het in zijn hoofd had gehaald om om 06.30 wakker te worden. Of hij dat vaker ging doen. E had droogjes geantwoord dat ze L nog niet zo goed kende, dat ze hem 1x in de supermarkt met zijn moeder had ontmoet, dus dat het voor haar ook wel een vraag was.
Ik dacht dat ik QT inmiddels goed kon doorgronden, maar het was zelfs voor mij een verrassing dat QT meteen de eerste ochtend al haar beklag deed. Ik had haar op drie dagen ingeschat. 
De tweede dag stuurde ze een email dat ze een officiële klacht wilde indienen bij de board of directors. Ook van de inhoud van die mail werd ik op de hoogte gesteld. Het was een lijst met tien grieven, mooi onder elkaar opgesteld. 
Ik vroeg of W het tot haar top tien had gehaald. Dat bleek niet het geval. Het ging allemaal over L van 1, 5. 
Met als belangrijkste punt dat hij ondefinieerbare taal uitsloeg. 

Omdat we het Noorderlicht ook wel een keer vanuit een warme bron tijdens de nacht wilden beleven, reden we met z'n vieren naar Grattislaug. We zetten het eten en de drankjes op de rand en om de beurt serveerde iemand de meegebrachte borrelhap, hoofd- en nagerecht. Intussen probeerden we ons niet te verbranden in het bijna kokende water.
We zagen de nacht vallen, de sterren kwamen tevoorschijn, en jawel, zelfs het Noorderlicht, terwijl het die avond niet zo sterk was voorspeld. We dobberden op onze rug en keken naar de bergketen waar de maan zijn licht over scheen, op een gegeven moment zelfs met een gigantische halo. 
Ik wilde weten hoe het zicht over de fjord was en beklom de rotspartij om uit te kijken over de oceaan. Het was windstil en het uitzicht adembenemend.Toen ik weer afdaalde hoorde ik W nogal extreme geluiden maken. Ik veronderstelde dat hij onder de koude douche stond, maar toen ik even later omhoog keek, bleek dat hij in nogal luide bewondering aan het genieten was van het Noorderlicht. 
We bleven vier uur in het water, toen begon ik me wat slap te voelen. Toen ik uit het water ging beukte er een migraine in mijn hoofd en moesten we op de terugweg twee keer stoppen om mij voor de eerste keer in mijn leven de ervaring te laten opdoen van overgeven in de sneeuw. Het is er niet een die ik aanbeveel. 
Thuisgekomen bibberde ik mijn bed in, toch totaal tevreden over de onwaarschijnlijk indrukwekkende avond. 

Ons plan was onder de sterren in de warme bron te gaan zitten, daarom gingen we om vier uur terug naar ons huis om te koken. Quiet Time had een pan met kool op het fornuis staan. Die pan had W nu net nodig. Hij twijfelde tussen op haar deur kloppen met het risico haar wakker te maken of gewoon overhevelen. Het werd overhevelen. Het fornuis was toch uit. 
QT kwam haar kamer uit. W begon vrolijk tegen haar te tetteren. Dat hij haar pan even had genomen, hoe het met haar ging, of ze een fijne schrijfdag had gehad.
'I was trying to take a nap.'
Gelukkig vertrok W geen spier. Zei geen sorry.  
Ze draaide zich om en verdween weer in haar kamer. 
​Nadat ze op haar kamertje even haar gedachten had geordend, stond QT weer naast W. Veel te dichtbij. Voor het fornuis.
Ze wilde even uitleggen hoe het hier werkte. Het feit dat het fornuis uit was, wilde niets zeggen. Kijk, zie je dat rode lichtje, dat betekent dat het nog warm is. Dus dat hij nooit had mogen doen wat hij zojuist had gedaan. Ze vertelde het hem even omdat hij hier zes dagen zou verblijven. Hij mocht niet aan haar eten zitten. Hij had op haar deur moeten kloppen om te overleggen.
Ik heb W nog nooit zo snel zien ontploffen. Eigenlijk heb ik hem nog nooit ruzie horen maken. In ieder geval niet dat ik me herinner in die afgelopen 22 jaar.
Hij reageerde: En als ik op je deur had geklopt was het ook niet goed geweest, dan was je boos geworden omdat ik je wakker had gemaakt. QT herhaalde dat hij had moeten overleggen, want zij wist helemaal niet of hij wel schone handen had.
Ik bleef intussen stoïcijns met mijn rug naar ze toegekeerd staan. Ik dacht: niet mee bemoeien, ik moet nog verder leven met die draak. Intussen verkneukelde ik me over deze meer dan schitterende scène. 
 W vroeg of zij niet het vertrouwen had dat hij zorgvuldig met haar eten om ging. Nee. Dat vertrouwen had ze niet. 
Toen werd het nog feestelijker dan het al was.
W zei dat ze iets aan haar vertrouwen moest doen. Zij zei dat hij haar beledigde.  W constateerde dat het allemaal tussen haar oren zat. Zij herhaalde nog maar eens dat hij niet aan haar pannetje had mogen komen. W zei dat ze agressief was. Toen vond zij het een goed moment om god erbij te halen. Dat was overigens niet voor het grotere geheel ten behoeve van alle partijen, maar louter ter ondersteuning van haar eigen gevoelige zieltje. Wim brulde met een langgerekte uithaal: Gód! Zij zei dat hij haar maar bleef beledigen. En ik bleef maar lachen. 

We begonnen onze werkdag in ons privé schrijfhuis/café op de rotsen. Nadat we zo'n duizendtal woorden uit onze mouwen hadden geschud, aten we in de overbelichte zonovergoten keuken en stapten toen de auto in om een geweldige tocht te ondernemen naar Grettislaug. W bleef ooh'en en aah'en en ik zat er stil naast. Het leek alsof we over een skipiste gleden. Toen we een aantal kilometer over de besneeuwde hobbelige landweg hadden afgelegd, kwamen we bij de bron. We waren de enigen, de kleren gingen uit, de zwemkleding niet aan. We pikten nog net een deel van de zon mee voordat die achter de berg verdween. Op de rand van het bad waar de damp vanaf sloeg, zetten we een fles en twee glazen. Dat hoorde bij het plaatje. 

Ik had me al enorm verheugd op de komst van W, die me hier voor de gezelligheid komt opzoeken en om aan zijn roman te werken. We hadden afgesproken dat hij mij zou appen zodra hij in Blondues was, dan kwam ik hem tegemoet lopen.
Zodra je Skagaströnd de rug toekeert, loop je tussen de uitgestrekte vlakten met in de verte zicht op een bergketen. Het leek op een scene uit Bagdad Café.
Ik zag in de verte een miniatuurautootje rijden. Wit in de verblindende sneeuw. De enige auto in de wijde omtrek. Dat autootje sloeg inderdaad linksaf om de kaarsrechte weg die naar het dorp voert te volgen. Midden op die weg hield hij stil en vielen wij elkaar lachend in de armen. Het was weer eens gelukt. W had me weer gevonden in een of ander godvergeten verlaten oord in een uithoek van de wereld.

Het jongetje L was nauwelijks te horen. Dat stelde me toch een beetje teleur. Op het moment dat ik naar de douche liep, ging M met hem wandelen in de kou. Toen ze terugkwamen zei ik nadrukkelijk dat ze echt niet naar buiten hoefden te gaan. Dat dit natuurlijk ook hun huis was. Ik meende het echt, en ik had ook zeker hetzelfde gezegd zonder het verlangen naar een briesende QT in mijn achterhoofd. 

Quiet Time en ik krijgen een gezinnetje in ons huis. Daar zagen we tegenop. Ik omdat ze eerst zeiden dat het een baby van 6 maanden zou zijn. Ik stelde me de onderbroken nachten voor en de wallen die na een week ook onder onze kinderloze ogen zouden verschijnen. 
Het blijkt een jongetje van 1,5 te zijn, en dat vind ik erg leuk.
We ontvingen ze hartelijk. Al is de invulling van hartelijk misschien toch iets persoonlijks. QT liep naar de keuken om water op te zetten. Maar dat was voor haar eigen kopje thee. Ik maakte thee voor de rest. Vervolgens begon ze met een bord op schoot, met haar benen opgetrokken onder zich op de grote stoel, een berg taco's heel langzaam en verfijnd naar haar mond te bewegen. Slow motion. Ze bood niemand iets aan.
De jonge ouders maken zich erg ongerust over de overlast. Dat is voor mij al genoeg om die eventuele overlast niet erg te vinden. Quiet Time denkt daar totaal anders over. Die zit al eindeloos in over haar onderbroken nachtrust, die nog steeds uit meer dan tien uur bestaat. 
De moeder vertelt dat het jongetje gewoonlijk om 5.30 op is. 
Ik kan het niet helpen me erg te verheugen op de eerste ochtend en de stroom aan mailtjes die Quiet Time op gang zal brengen.